Libër leximi i gjuhës shqipe

kasolle, që ishte në një anë, me derë të hapur. Brënda ishte e
errët. M'u bë sikur atje tundej një gjë, as unë s'e dij se si, që po
e vërente edhe dhija. Fantazija e gjithë m'u ndez përnjëherësh
dhe m'u duk një fantazëm nga e cila u trëmb edhe dhija; u
lëshova t'ikja me këtë pas të ngatruar nëpër këmbë dhe u
pengova, rashë dhe përpoqa e çava hundët tërë gjak në një
kërcu. Nga të thirrurat e mija ai më erdhi sipër, që mos pastë të
mirë kurrë!
EMIRA: Kush?
KALINA: Motëmadhi.
EMIRA: E besoj se ta ka ngrirë gjakun, kur t'erdhi sipër me ata
sy si zgavra dhe të shkëlqyer, me atë mjekër të bardhë dhe të
gjatë gjer në bark, i mbështjellë në gjithë ato livere.
KALINA: Unë nuk e pashë, se më kish rënë zali, po kur erdha në
vehte, pashë atë që më kishte lagur faqen me ujë të ftohët dhe
më mbante nën hundë një liverez të spërkatur me ca uthull.
EMIRA: I ziu s'kish faj.
KALINA: Ku di unë a kish faj ajo, veçse që atëherë s'mund ta
shoh fare.
EMIRA: Po me gjithë këtë në fshat e mbajnë të gjithë për njeri të
shëjtë. Nuk pjell asnjë grua pa mos i sjellë Eremiti ikonën e Shën
Pantaleut, nuk bëhet asnjë krushqi pa u këshilluar me
Motëmadhin; nuk përhapet fara e krymbit të mëndafshit po s'e
pat bekuar me dyllin e qirijve të të shejtit Motëmadhi. Shiko se
në të gjitha shtëpitë e duan atë.
KALINA: Ashtu është moj motër, po qysh atëherë, kur më del për
para, unë dridhem. Dhe më duket sikur ma bën për inat, kur ai
vjen për të na parë dhe unë nuk jam në shtëpi, ajo dërgon, më
thërret dhe më detyron të rrij të dëgjoj ç'thotë ai. Sa pa qejf, e di
unë vetë.
EMIRA: Po ç'thotë Eremiti, kur vjen në shtëpinë tuaj?
KALINA: Unë pak, apo as fare s'ia vë veshin, veçse tek kënga e
Pantaleut.
EMIRA: Me të vërtetë? e din dhe e thotë ai plak.
KALINA: Unë kam mësuar pak nga ajo.
EMIRA: A ma mëson edhe mua?
KALINA: Atë që dij unë e harroj në mes, moj ndrikull. Unë dij ta
thom dhe ta këndoj vetëm bashkë me të tjerë.
EMIRA: Nuk të besoj, pse të kam dëgjuar kaqë herë kur e këndoje
edhe ti vetë.
KALINA: S'është e vërtetë, mos ka qënë ndonjë tjetër.
EMIRA: Diç zotin, moj ndrikull! Si s'e njohkam unë zërin tënd
nga ai i një tjetre? Nuk të kujtohet ty, kur në muajin e qershorit
mblidhje gjethe në Gracian e kur nga maj' e manit këndonje dhe
i bëje të kumbonin të gjitha ato lugina?
KALINA: Popo! si m'iku nga mëndja. Unë harroj shpejt çdo gjë. E
215