Libër leximi i gjuhës shqipe

214
EMIRA: E po si, pa furkë gjënde? Jot ëmë s'të shtërngon të
punosh gjithnjë si imja më?
KALINA: Ç'thua, diç zotin edhe ti Emirë? Ajo është një kulshedër,
që nuk ngopet kurrë. Po t'ish si thotë ajo, do të donte të pregatis
ja një palë çorape ditën. Çdo herë, kur mblidhemi në mbrëmje,
të parën të pyetur që më bën është kjo: Punove sot, apo fjete e
shtruar në diell, apo në ndonjë hije? Ku e ke çorapin që ke bërë?
Unë rri e qetë se po t'i përgjigjesha edhe një gjysmë fjale, m'atë
çast do të zihej lufta.
EMIRA: Eh, motra ime, ashtu është bërë jeta, ka më shumë thar
tira se ëmbëlsira.
KALINA: Veçse thuhet se kush vuan më shumë, e kush më pak.
EMIRA: Moj po kush e di? Më kujtohet se kur isha, të të them,
nja tetë a nëntë vjeç, Tata më shpuri ndër Sheshe, atje tek
kishim arën; atje ishin burrat që korrnin. Pasi hëngrëm e pimë
mezditë, atje nën hijen e një lisi degëgjërë dhe plot fletë, ashtu si
ishin, ata zunë të flisnin për mjerimet e kësaj bote dhe, kush
duke qeshur, kush duke u tallur, kush duke folur me tamam,
për secilin mjerimet e veta ishin më të rënda se të të tjerëve. Kur
ja ku ja arriu Eremiti i Shën Pantaleut Motëmadhi.
KALINA: Motro, mba mënd se ku qëndron, dhe ndjemë se po të
pres fjalën, po unë do të të rrëfej një të pësuar me këtë; unë tani
jam e madhe.
EMIRA: Mëma më tha se ke lindur dy vjet para meje.
KALINA: Sa vjeç je ti?
EMIRA: Mbaroj tetëmbëdhjetë në muajin që po hyn.
KALINA: Popo, ç'thua, moj motër? Unë jam shtatëmbëdhjetë vjeç.
EMIRA: Atëhere, në unë jam dy vjet më e vogël se ti, sa vjeç mund
të jem?
KALINA: Njëzet vjeç.
EMIRA: Ah! Ah! Ah! vjetët u nëmëruakan së prapëthi!
KALINA: Ti po më përqesh tani.
EMIRA: Jo, pse moj motër?
KALINA: Pse po tallesh me mua, sikur dij unë se ç'thashë?
EMIRA: Mos u thëntë kurrë! S'dij se si vate që më shpërtheu gazi.
Ç'të pësuar do të më rrëfeje?
KALINA: Një herë pas të vjelavet gjëndesha me delet brënda në
një vreshtë tek Zhurat. Atëhere unë kisha rritur edhe një dhi; ajo
ishte aqë dëmtare dhe ashtu e djallosur që më bënte të thërrisja
e dëshpëruar në çdo çast, ia kishja vënë emrin Xhallmarije dhe
më dëgjonte, kur e thërrisja. Po kur i tekej asaj, nuk më përfillte
fare. Kur ish në të mira, më rrinte pranë, gjithnjë afër prehërit.
Ishim vetëm afër mezit të ditës, nuk pipëtinte asnjë zog; vetëm
kumborëza e dashit dëgjohej që bënte tin, tin, tin si ajo që
shoqëron të vdekurit. Kur pas dhisë, që kish hyrë në një vreshtë
tjetër, u hodha atje brënda për ta kthyer, më vajtën sytë tek një