recenzje - Portret

podejmowanie, to była ta jedna z podstawowych ostateczności,
ostateczność muszą spełnić, przed którymi żadne uciekanie,
przed którymi żadne tłumaczenia i prób wytłumaczeń
I przychodził moment, kiedy się ojca przyjście dokonać
musiało, tak, przychodził, jak każda z tych chwil, które swoją
pozbyć w żadnej kropelkowości mu przez matkę nagłówkowo
wgłaskiwanej.
jakie sobie wyzyskiwał w tych wcale pięknych katastrofach,
w tych katarstrofach obrzękniętych, których nie mógł się
jąkania we wszelkim działaniu, afazję, na którą go skazywało,
by tak rzec, zmieszanie wszelkich aspektów ojcowskości,
mieniło; powiedziało, że jego działanie bezcelowość zyskiwało
sobie niejako nominalnie, bez pytania, wykorzystując jego
błąkał się podomowo w tym obłąkaniu, w tym napięciu i nie
robił nic, co by się konkretnością mianowało i oczokłujnie
trzaskiem szybozbitym i kazało mu innych rozwiązań, innych
reakcji na ojca rekreacyjność szukać. Powiedziało, że najczęściej
ojca ułożyły na katafalku zera dla niego już absolutnego. Więc
nie, więc nim okno uparapecone odpadało, więc upadało z
by go nie poukładała układnie w objęciach, które by ojca
przeniosły w ten stan błogi i ciepły już ostatecznie, które by
rozślizganym wracanie, żeby mu termodynamika nie
postanowiła złożyć na ustach siniejących ostatniego pocałunku,
musieli w ubieranie pośpieszne, w ojca podnoszenie, w do
domu z ojcem w ich ręce klamrowo ujętym i chodnikowo
regresywności kinematyki ojciec opada gdzieś w odpoczęcie,
w pijackie oklapnięcie, a wtedy on z matką, z żoną ojca, będą
z każdym zatoczeniem w zatoczkę autobusową przyuliczną
przyspieszenie ojca staje się skutecznym opóźnieniem i w tej
wtedy psychopatologicznych, powiedział), tego toru ruchu
ojca powrotnego-krzywoliniowego, nie mógłby patrzeć jak
ale nie potrafił, ale nie chciał, bo, powiedziało, nie zniósłby
tego, nie uniósłby tego na swoich plecach dziecięcych (już
należało polec w uparapeceniu i ojca wypatrywać, wyczekiwać
w tym swoim czekaniu jeszcze mocniej-intensywniej, ale nie,
mu matka winna według prawideł, według prawdziwości
wszelkiej uspokojenie zapewniać. Powiedziało, że pewnie
będzie musiał czekać, zawsze będzie musiał czekać w ust
otwarciu, w serca nieukołysaniu w rytm kołysanki, którą
polegało całe jego dzięcięctwo wieczorne i że on wcale na
nim polegać nie powinien, że tak, że tak właśnie, że zawsze
mijał, czas go sobą obłapiał, czas go w napięciu, w niespokoju
igiełkowo obkłuwał, uświadamiając mu, że na tym będzie
w przeminięcie, wcale go sobie, by tak rzec, nie ukracał
kategorycznie i bez możliwości sprzeciwu; tak, czas mu nie
bo tak na ojca czekając, bo tak modląc się podniebnie w
szeptaninach podniebiennych, wcale czasu nie przepędzał
powinien, ale co najwyżej buty przedpokojowe sobą zachwycać
i zaszczycać, to jeszcze bardziej czasorozciągliwość odczuwał,
Więc kiedy już się zamydlanie wielominutowe wypełniło,
kiedy wydawało mu się, że dywanik nie na ścianie wisieć
mimo epifanii podniebnie wysyłanych w uprośbieniach
błagalnych.
uznanie, to i te późniejsze, te następne, kalibrowo już o wiele
bardziej obfite, będą w klęsce kląskały, mimo klęknięć ofiarnych,
które przecież z wiary w świętości wiekiem jego ślimatym
zapewnionej, nie zyskały sobie aprobaty, nie zasłużyły sobie na
zamydlać, bo jeśli już teraz, jeśli w tej przedprogowości życiowej
modlitwy, które przecież z naiwności w formie najczystszej,
żadna komplementarność
naddatkowa, nie, to był jego
119
mrozochłonną, a ojciec wtedy w
pomagała ojcu ściągnąć się do
używalności, ściągnąć buty i kurtkę
się w ściany korytarzowe wcierając,
matka, już w domu-mieszkaniu,
Tak, a później ojciec do domubloku
wchodził, o ściany się ocierając,
nimi później się nie chcę wstydzić no
przecież, mówiła.
zejszczy sąsiadów pobudzi krzyczeć
mi będzie a ja się nie będę przed
otwierała i że, to tak na wszelki
wypadek bo mi się znowu na klatce
który się przed nim wieczornie
rozwierał, tak, biegła, pokonywała,
ojcu drzwi jak najszybciej otworzyć,
by mu sezam domowy udowodnić,
wybiegała z mieszkania, i schody w
wielostopniowości pokonywała, by
próby usłyszeć, ojca przekleństwami
mroźnego powietrza nasycanie i
Powiedziało, w tym momencie
matka najczęściej zdołała już ojca
jest przy drzwiach, że do teczki po
klucze sięga, że tratratrafić próbuje.
zbliża, że ojciec już jużż allee tto
nnaprawdę już jjużż idzie, że już
własnej fenomenologii poznania,
że ojciec się dodomnie szumnie
intuicyjności, tak poza empiryzmem
i racjonalizmem, tak gdzieś w tej
ręku). Powiedziało, że czuł gdzieś
w podświadomości, gdzieś w
jak kość, a tylko jakimś pląsem
łąkowym z latawcem i lizakiem w
śmiertka dziecięca, jej taniec wcale
nie jest tangiem białym i zimnym
samemu, że może do szkieleciarek
zmrożenia doprowadzić, to jest taka
niemy i wartości zastraszających
niemający, mniemający tylko sobie
wcale-a-wcale nie ma wielkich oczu,
strach jest wtedy zupełnie ślepy,
dziwacznie, jeszcze się wierzy, że to
może być całkiem miłe, że strach
niby słodka-sklejająca, niby mdlącadławiąca,
ale jej glukozowośćwęglowodorowość
rozpływająca
się na języku mami, nęci jakoś
nieświadomości, kiedy się śmierć
traktuje jak niemiecką czekoladkę,
wreszcie tę śmierć (powiedziało, że
to był jeszcze ten czas dziecięcej
musiał sobie dopisać gdzieś
pomiędzy narodziny, fizjologię i
podstawowy pakiet, do którego ojca
do domu rozchwiane przychodzenie