recenzje - Portret

kiedy wkładał swoją wtyczkę do
122
swoimi sukcesjami go honorującymi
i usprawiedliwiającymi honorność,
Powiedział, że ojciec nawet
ścianę wyściełał swoimi sukcesami,
tygodniowym miesięcznym rocznym
są się znajdują) nieprzestrzeganie.
majestatu nakazanych (które dla
ojca w codzienności, w bezwyjątku
efekty oddychania podnosić palcami
w siebie skalanie, w niedzieli i świąt
święty wizerunek raniącej nie znalazł,
kiedy by musiał dłonią podnośne
do kieszeni spodni, żeby się czasem
mąż w sytuacji kompromitującej,
bawełnianością lekkie wsadzane
przez matkę, przez żonę jego ojca,
te teczki ociekające skóry
polukrowaniem, widział te chusteczki
ukantowione odpowiedniością i
odpowiedzialnością właściciela,
widział te marynarki, jak arki
męskości noszone, te spodnie
odpracowaniem, widział te krawaty
z tłustymi węzełkami podszyi,
wtedy na ojca i widział te koszule
odprasowane żony małżeńskości
powiedział, nie tyle nie znosił, co nie
potrafił unieść. Powiedział, że patrzył
miał dla niego miejsca, więc mógł
zareagować złością, której z kolei on,
nie pojmował, jemu pojmowanie się
nie mieściło, bo on zwyczajnie nie
zwiększać, bo ojciec sprzeciwu nie
znosił do zrozumienia, ojciec tego
trzeba maskę, że masę swojego
zadowolenia i zachwycenia
twarzy wykrzywieniem, ale zaraz
przypominał sobie, że nakładać
musiał patrzeć z grymasem
nieprzyjmowania, z niedowierzaniem
z tej rozsypki wieloelementowej
i stworzył obraz ojca, na który
i wyjaśniać. On sobie ojca
budował, odbudowywał go sobie
oczy odskrobywać na dostrzeganie
i wskazywać, i interpretować,
świecie; poświecić w ciemnościach,
ostrzyć zmysły otępiałe, zaropiałe
poznania, który ster musiał objąć i
rozprowadzać wszystkich za rękę po
naczołowego mędrca rodowego,
autarchę pojmowalności i
rodzinie robił za, robił z siebie i
robił tym sobie (bardzo) dobrze,
było jedyne wyjście.
Powiedział, że ojciec w ich
jak mu ubezwłasnodzielnienie
nakazywało; to nie mógł być bunt, to
przed snem najpierw gorliwego ucznia, a później pilnego
nocą nocnik bandycki (tak, ojciec bał się o to samo, tak samo
jak i on przecież się przestraszał) na głowę wylewającej się
wczesne nastolęctwo zasiewał na tyle obficie, by on w czasach
zbiorów mógł uniknąć towarzystwa zbirów, by osłonięciem
umysłowość okaleczyć do nierozpoznawalności, musiał
zapomnieć o tym, co w nim ojciec przez całe dziecięctwo i
tego strachu pokonania).
Powiedział, że jeśli wybrał matkę, to musiał swoją
brał pod uwagę tego, że nie-odwaga mogła być spowodowana
jego strachu należnym niedoważeniem, nieodważeniem ojca do
instynkty jak u insekta małe, jej życie całe, którego on, ojciec,
by się życiem nazwać nie odważył (powiedział, ojciec nawet nie
w byciu, jej nieokrzesanie, z którego trudno było coś wykrzesać,
jej, jak mówił, pomrok nie do pomierzenia i rozświetlenia, jej
z nim dojrzałość dojście, musiał przypominać jej, by tak rzec,
proletariackość wykształcenia niesformalizowanego, jej nieobycie
żonie, nad żoną trwać w zatrwożeniu brakiem możliwości do
wyswobodzenia, to musiał udowadniać jej pochodzenie i już w
się nad tym nie rozwodził. I jeśli się nie rozwodził, i jeśli nie
miał innego wyjścia (oprócz zejścia) jak z żoną, przy żonie, w
rekreacyjną informacyjną dydaktyczną semantyczną
grzecznościową kontaktową by zapoczątkowało, więc nie, więc
tym za bardzo rozwodzić, bo to by nadpsuło jego reputację,
refutację zawodową społeczną towarzyską funkcjonalną
się odstać w kolejce sprawę rozwiązującej nie może, że nie
przeminie, się nie zużyje, że nie zniszczy, ale nie mógł się nad
wchodził w matkę i jej posiadanie, czyniąc z niej powiernika
swoich postanowień); tak, bo ojciec wstydził się, że teraz żona
zrozumieć, że ta kobieta, ta matka twoja, stała się żoną moją
(tak, stała się, ojciec tutaj nie miał nic do wygadania, kiedy
Tak, powiedział, że dla ojca matka była źródłem symetrycznego
dwuwstydu; tak, bo ojciec się wstydził, no nie mógł nie mógł
zaraz po) jak mówił, tą przeszłością szczeniacką moją, tą moją
nieodpowiedzialnością w głupkowatości młodzieńczej nieopierzonej.
przedurodzeniowa i naurodzeniowa jednorazowość; i jeszcze te
matki piersi się nadstawiające, z których każdy z nich korzystał
ojciec, z matki, żony swojej wychodził, tak on z matki wyszedł;
ojciec miał przywilej wielokrotności, jemu musiała wystarczyć
tyle tylko, że on do matki wszedł za pomocą ojca, a ojciec był w
tej kwestii zupełnie samopodzielny z uwagą, ale też przecież, jak
co się ojcu mezaliansem mieniło, co mu mieliło teraźniejszość
(powiedział, że on, jak ojciec, też miał wiele z matką wspólnego;
dyplomowania i utytłania tytułami, na te ukoszulowienia
uteczkowania ugarniturowania uchusteczkowania rozłożyć to,
miał obowiązek, by na ojca nałożyć to, co zwykł (z bolesną
niezwykłością) światem matki nazywać, musiał na te ojca
ojciec, człowiek z funkcją, człowiek funkcyjny i funkcjonalny.
Powiedział, że on miał nieposiadanie innego wyjścia,
wszystko dla niego opracowującym, żeby się nie musiał męczyć,
mężczyzna nie powinien się przecież zamęczać, zwłaszcza on,
się jeszcze na wyżyny, na których musiałby wyżąć, wyrzec by
się musiał tego, co łączyło go, by tak rzec, z ludem pracującym i
tak wymagających, absorbujących tak ojca możliwości
podliźnięcia się jeszcze nie złapał-załapał, ojciec nie wypułapił
miał ojciec do uczynienia z magistrem, inżynierem, z magistrem
inżynierem, z doktorem, ale nie hab., bo w pułapkę kontaktów
kontaktu z ludźmi dla niego niższego sortu, z, by tak rzec,
asortymentem bezdyplomowym, beztytułowym, kiedy to nie