recenzje - Portret

określamy mianem coming outu,
168
homoseksualiści, ale wielu z nich
miało za sobą to, co współcześnie
tak rozbudowanego życia
środowiskowego jak współcześni
jednak dość dyskusyjny. Owszem,
opisywani pisarze nie doświadczali
pozwala się im stamtąd wyjść” (s. 7).
Postulat stworzenia alternatywy jest
a nie zdobyli się na stworzenie
alternatywy. Teraz są w szafie, bo nie
mojej książki byli w szafie, bo w
takich czasach przyszło im żyć,
metafory „żyć w szafie” i „wyjść
z szafy”, zauważa: „Bohaterowie
świadomie zostało niedostrzeżone.
Tomasik, korzystając z popularnej
wydobywa na światło dzienne to,
co już zostało ujawnione, tyle że
już opublikowanych – dzienników,
listów, wywiadów. W pewnym sensie
chyba powiedzieć – kanonicznych.
Tyle że autor korzysta z tekstów
biograficzne śledztwo autora
obejmuje twórców – tak można by
Chętni, by to uczynić, znajdą
się z pewnością, zwłaszcza że
choć zdarza mu się przesada
w formułowaniu postulatów.
Krzysztofa Tomasika trudno
oskarżyć o nadinterpretacje,
prawdziwą literacką przygodą.
Co ciekawe i warte zaznaczenia,
W efekcie od-czytywanie czy też
prze-pisywanie staje się wyzwaniem i
ówczesnego społeczeństwa, czy
stosowanych kamuflaży w literaturze.
przyczynek do poszerzenia naszej
wiedzy na temat życia literackiego,
potencjał nowego odczytania ich
dzieł – ale nie tylko. To także
„Homobiografii” pokazuje, że w
prywatności twórców tkwi wielki
niezwykłości, indywidualności,
a nawet genialności. Autor
będzie najkorzystniejsza. W efekcie
odebrano możliwość poznawania
unifikacji, a nawet przeciętności,
uznając, że właśnie taka wersja
literackiej twórców zatrzymali
się na poziomie poprawności,
udowadnia, że późniejsi biografowie
lub – szerzej – odbiorcy spuścizny
się jako atak serca, a AIDS staje się
tętniakiem mózgu” (s. 4-5). Tomasik
ponad dwadzieścia lat. W tym
dyskursie samobójstwo przedstawia
w ogóle nazwisko Marii Dulębianki,
z którą poetka przeżyła wspólnie
(s. 292). Zdarza mu się jednak notować coś, co temu przeczy:
zupełnie szczere, na dnie ich zawsze musi tkwić myśl o tym, że
kiedyś będą one wywleczone na światło dzienne i drukowane”
„Niebezpieczeństwo takich zapisków jak poprzedni jest to,
że w moim wieku i w mojej sytuacji nie mogą one nigdy być
pomiędzy autentycznością zapisu a kreacją, wynikającą ze
świadomości, że dzienniki będą kiedyś drukowane. Czytamy:
Nałkowskiej lub Marii Dąbrowskiej”.
Iwaszkiewicz niewątpliwie toczy wewnętrzną walkę
Iwaszkiewicza rozczarują natomiast tych, którzy spodziewają się
wyczerpującego dzieła na miarę legendarnych dzienników Zofii
potomnym. Nietrudno więc zgodzić się z tezą postawioną przez
Marka Radziwona na łamach „Gazety Wyborczej”: „Zapiski
wrażeniu, że autor bardzo mocno kontroluje i selekcjonuje
to, co zapisze, a tym samym – prawdopodobnie – przekaże
podróży, przyjaciół, lektur itp. Dzienniki Iwaszkiewicza
czyta się z dużym zainteresowaniem, choć trudno oprzeć się
– a wszystko to w dość egzaltowanym tonie. Dość szybko
styl notatek ulega zmianie. Zwierzenia natury erotycznoemocjonalnej
są kamuflowane, na plan pierwszy natomiast
wysuwają się refleksje dotyczące pisania, codzienności,
skłonności Iwaszkiewicza ujawniają się, można by rzec, bez
ograniczeń. Czytamy o cierpieniach, pragnieniach, o miłości
Pierwsze notatki są jeszcze stosunkowo dziecinne, niedojrzałe,
pisane pod wpływem chwili. To w nich homoerotyczne
tom planowanego trzytomowego wydania zapisków pisarza.
Obejmuje on okres 44 lat, co już jest faktem imponującym.
Jarosława Iwaszkiewicza, Zygmunta Mycielskiego czy listy
Konstantego Jeleńskiego.
zaskoczeniem, gdy czytelnicy książki Tomasika wybiorą się
do księgarń i bibliotek, a tam zaczną wypytywać o dzienniki
do tego, by spotkanie przeciągnąć choć trochę, by pobyć w
tej atmosferze nieco dłużej. Nie będzie więc z pewnością
prywatności generuje jednocześnie zaznajomienie się ze
społeczeńswem. Lektura „Homobiografii” tylko zachęca
czytelnikiem otwierają się drzwi do świata ludzi niezwykle
inteligentnych, niebanalnych i fascynujących, a wiedza o
Wycieczka w prywatność, którą proponuje Tomasik, jest zatem
także wyprawą nieoficjalną w innym znaczeniu. Oto przed
czytania i dostrzegania treści czasami tylko sygnalizowanych.
Odsłaniają fascynujący świat ówczesnego życia literackiego.
eseje zachęcają do sięgnięcia po dzienniki czy listy opisywanych
twórców. Inspirują także do własnych poszukiwań, do uważnego
Książkę Tomasika czyta się faktycznie jak zaproszenie do
dyskusji (taką ideę deklaruje autor we wstępie). Poszczególne
nie.
2.
„Dzienniki 1911-1955” Jarosława Iwaszkiewicza to pierwszy
że istnieje ktoś, kto może uznać, że „X jest homoseksualistą
dobrym”, a „Y złym”, że pewne zachowania są słuszne, inne zaś
zbliża się do narzucania oczekiwanych rozwiązań, stanowi
próbą unifikacji, a więc niesie w sobie potencjalnie założenie,
społeczeństwie. Tyle że zarzucanie opisywanym twórcom, że
„nie zdobyli się na stworzenie alternatywy”, niebezpiecznie
Metaforyczne powtórne zamknięcie w szafie jest ważnym
dostrzeżeniem funkcjonowania praktyk dyscyplinujących w
nie ukrywali się. Część z nich wolała nie upubliczniać swojej
orientacji, zachowując tę informację jedynie dla najbliższych.