recenzje - Portret

lustro w całkowitym ojca władaniu się znajdujące, z ojcem
rękę (choć może później na barki). I byłby jeszcze ten moment,
ten przed ostatecznym wyprostowaniem, w którym widziałby
wtedy i on zająłby miejsce, twarz jego byłaby twarzą ojca,
potwierdziłby, że zajmowanie miejsca po ojcu jest mu bardzo na
którym i jego przed chwilą była, ojciec zajął jego miejsce, a
on nie mógł się wyprostować, kręgosłupowo unaturalnić, bo
w strzępkowości wyrywkowej, ale widział. I wtedy pomyślał,
że ojciec stoi naprzeciw lustra, więc twarz ma na miejscu, w
całej okazałości pełnokraśniejący, bo on na ojca patrzył przez
tę lukę pomiędzy ręką a ciała bocznością, więc widział ojca
siebie; tak, i wtedy zobaczył, że ojciec stoi w drzwiach łazienki,
znaczy to nie był ojciec pełnosylwetkowy, ojciec, by tak rzec, w
chwilę. Powiedział, że po tym się sobie przyglądaniu twarzgłowę
umieścił podkranowo, kurek odkręcił i zmywał siebie z
ale później dostrzega się, że choć wielu jest wezwanych, to
jednakowoż mało wybranych), że to tylko tak, tylko tak na
nie warto widzieć, kiedy się nie chce wierzyć, że to ci minie (bo
nie mija tylko wybranym, a przecież właśnie jest się wybranym;
przewrażliwienia i przewrażenia egzaltowanego), tak, pewnie
tak, bo to był wiek przeddwudziestoletni, kiedy się widzi, że
które miały odtąd zatracać dawną, ustaloną plastyczność.
Powiedział, że pewnie przesadzał (się na grządkę wszystkim
w poszerzenie zakresu poszarzenia uposażyć, i do tego
okolice pierwszych zakoli, nad kołami-oponami mózgowymi,
wtedy zobaczył, że mu się dostrzeglam na twej skroni pierwszy
siwy wlos przytrafiło; czas go chciał w monochromatyczność,
przybliżał i oddalał, szybko, jak najazd nerwowej kamery, jak
zoom cyfrowy wiodący na spikselizowanie; taktak, powiedział,
ręce-twarz umyć w przedbiegach do właściwego wyścigu. Stał
akurat (tak powiedziało) przed lustrem, patrzył na siebie, twarz
wnioskami po rozum do głowy. Powiedziało, że często mu
się przytrafiało drzwi łazienkowych niezamykanie, ot wejść,
***
Patrzenie w lustro, na lustro-na siebie. Dochodzenie z
wolem pełnym wolnej woli; ubezwłasnodzielnienie.
do wyswobodzenia; wyswobodzenie nie do dokonania;
usamodzielnienie bez samodzielności; ubezwłasnowolnienie z
jest ojcem jest ojciec); on i ojciec, on jako ojciec i inni oni,
inni oni jako ojcowie dla innych onych. Uzależnienie nie
Żadnych rozdzieleń, żadnych odwrotów, żadnych
dychotomii (powiedziało wielostronnie – ojciec jest ojcem
mu nie pomoże, i nikt-nigdy, bo pokoleniowa patogeneza już w
genach zaogniona.
ojcem w sobie na niego czekającym, ojcem na klatce piersiowej
wysiadującym, tak jak i on na niego wieczornie; więc, więc nic
o niego, w niego; tak, zrozumiał, że od teraz i na zawsze od
ojca ubezwłasnodzielnienie; że od teraz i na zawsze sam, ale z
dla literatury kanibanalizm, powiedziało, ale tak myślał, bo
przecież tylko 3 i 3 miał) młotkiem i nim zaraz uderzaniem
na osobistość i papierach bezwartościowych, w twarzy i
twarzach swoich dzieci; zawsze z ojcem, zawsze z tym (to
z przypomnieniami w tle, z ojcem w lustrach, obrazach,
fotografiach, folderach wycieczkowych i banknotach, dowodach
dokona, to i tak usamodzielnienie jego będzie się bratało
(jak Kain i Abel) z ojcem ubezwłasnowolnieniem, zawsze
syna, chociaż ona nie jego i nie jemu. I zrozumiał, że nawet
jeśli się usamodzielni, jeśli się odłączy, jeśli się odanszlus
121
tak, jak podpowiadała mu jego
sytuacyjność w nienormalności,
unormowaniem chwalić nie może;
on się nie buntował, on postępował
więc kto się nie buntuje, ten się
norm każdego zdrowego człowieka
stronę nieodpowiedniości, w stronę
zaburzenia prawidłowego rozwoju,
sprzeciw, to naturalny po-rządek
w ustaleniu ulegnie zestaleniu w
że jeśli się przeciw rodzicielskości
nie zbuntuje, że jeśli żaden
przyjmuje się a priori, uważając,
że tak trzeba, że tak być powinno,
w młodzieńczość wstępującą, tu
nie chodziło o wierzganie, które
latarnianemu; nie, tu nie chodziło o
jakiś bunt z dziecięcości końcowej
przyświecała, cała się świecą ofiarną
mianowała i wskazywała drogę po
przyswoić, pozwolić na to, by
mu ta ojca rzeczy-oczywistość
się dla niego z elementów świata,
którego on nie mógł sobie
***
Powiedział, że ojciec składał
Powiedziało, że nigdy ojciec.
pozwolił sobie na coś więcej.
Powiedziało, że ojciec nigdy.
się wkupił w jego łaski. Powiedziało,
że ojciec zawsze mu pozwalał; nigdy
nigdy rozumiał. Powiedziało, że
ojciec wszystko mu kupował; nigdy
przespacerowaniem. Powiedziało,
że ojciec zawsze go usprawiedliwiał;
z domu nie wyrzucił-wygnał;
nigdy do siebie przycerował
nie krzyknął; nigdy porozmawiał.
Powiedziało, że ojciec nigdy go
go nie uderzył; nigdy dotknął.
Powiedziało, że ojciec nigdy na niego
***
Powiedziało, że ojciec nigdy
kranem, pod tą wodą został jeszcze
chwilę, wierząc jej katartycznie.
papuciami, na które też ktoś rzucił
glątwę. Powiedział, że on pod tym
wtrąciła. Ojciec zaraz odszedł,
wystąpił z szeregu framugi, szurając
różnice, która by go w jeszcze
większe ubezwłasnodzielnienie
do bezproblemowej wymiany ich
twarzy, która zatarłaby ostatnie
portrecie; więc nie, więc nie podniósł
się wyprostował, nie mógł dopuścić
dumnym, z ojcem w pełni, w drugiej
kwadrze, w pełnym kadrze jak na