recenzje - Portret

wkradła się sensacyjność. Reżyserka pewne akty „ubiera” w
celi, czemu towarzyszy głośny huk zatrzaskujących się krat.
Pokuszę się zatem o stwierdzenie, że do sztuki Ogrodzińskiej
W opowiadaniu nie ma wzmianki o tym, że kobieta poszła
do więzienia, w sztuce jesteśmy świadkami jej wyjścia z
Tötgesa- reżyserka natomiast pokazuje jak Katarzyna (w tej
roli Irena Telesz) wymierza pistolet,.Po chwili pada strzał.
sposobu na zniszczenie i upodlenie człowieka. Autor nie
opisuje momentu, w którym bohaterka zabija dziennikarza
aby czytelnika przyciągnęły dreszcze emocji przeplatające
przyjemność ze strachem, lecz o przedstawienie przerażającego
Heinrich Bóll na początku książki uprzedza czytelnika,
że krew lać się nie będzie. Nie chodziło mu zatem o to,
indywidualnej interpretacji opowiadania i subiektywnej wizji
przyszłości bohaterki.
opowiadania Bólla, lecz także dopisania jej ciągu dalszego.
Sztuka „Utracona cześć Katarzyny Blum” jest wyrazem
2008 roku. Dowodem na to jest sztuka Marty Ogrodzińskiej,
w której podejmuje się nie tylko przedstawienia fabuły
i zwolenniczkę komunizmu. Przemoc słowna wykorzystywana
w 1974 roku okazuje się także legalnym przestępstwem w
przeobraziła się w morderczynię. Katarzyna zostaje brutalnie
zgwałcona przez media, które kreują ją na prostytutkę, ateistkę
pierwsze strony okazała się główna bohaterka. Młoda kobieta
wybrała się na niewinną potańcówkę, a w cztery dni później
ryżu stojącego na sklepowych półkach. Ofiarą może być każdy,
kto jest potencjalnym źródłem sensacji. Dobrym materiałem na
Uprzedmiotowiony człowiek zostaje zrównany z pastą do
zębów reklamowaną w telewizji czy paczką błyskawicznego
ogródek pokazuje mechanizm działania mediów. Odkrywa
przed czytelnikiem prosty łańcuch- od produktu do zysku.
jest indywidualnym rozrachunkiem autora z tym tabloidem.
Akcję opowiadania sytuuje w 1974 roku. Odważnie, bez
w wygrzebywaniu śmieci i ubieraniu ich w atrakcyjne
opakowanie jest „Bild”. „Utracona cześć Katarzyny Blum”
które pękają od przeładowania plotkami (powyższe cytaty
pochodzą z pudelek.pl). Niemiecką gazetą, która przoduje
odpowiada: „Wszyscy moi znajomi to czytają”…
„To”, czyli prasę brukową oraz wszelkie strony internetowe,
Jest po próbie samobójczej?”… „Ale kto to czyta?”- pyta
Katarzyna Blum, bohaterka książki Heinricha Bólla, i po chwili
do domu taksówką”; „Lindsay dostała pracę! Kto był tak
głupi, żeby ją zatrudnić?”; „Samookaleczenie Julii z t.A.T.u!
„Curuś w filmie z Colinem Farrellem! Wylądują w łóżku?”;
„Karolak zgubił kluczyki od swojego audi A6. Musiał wracać
koleżanką matki! ‘Był opętany seksem’. Biedna kobieta...”;
„Kukulska wychowywała się w domu z kochankami ojca”;
pedofilom!”; „Jak Isis Gee może udowodnić, że nie jest facetem?
Bardzo prosto – zajść w ciążę”; „Jacyków uprawiał seks z
„WOJNA! Dalej się nienawidzą! Mandaryna będzie
zeznawać przeciwko Michałowi! Twierdzi, że... wystawił syna
„Jestem niewinna!” - wyznaje
morderczyni Katarzyna B.
Urszula Pawlicka
133
pozbawienia sił witalnych, dumy
ciało jest znakiem nie tyle poddania
się mediom, ile całkowitego
raczej „gazetową” suknię, wykonaną
ze stron brukowców. Jej bezwładne
której dziennikarz i nadkomisarz
ubierają Katarzynę w papierową, a
Wartościowanie zaobserwować
można także później. Scena, w
jej wypowiedzi kryje się ocena
mediów dokonana przez reżyserkę.
barwami obraz mediów, nazywając
je „współczesną awangardą”. W
nie ma po co zostawać w teatrze. W
monologu aktorka maluje zimnymi
sztuki daje sygnał widzowi, że bez
zdolności do empatii i współczucia
chwyt udany. Umiejscowienie tych
słów akurat w pierwszych minutach
data wypowiadana przez aktorkę to
dzień spektaklu. Przyznam, że to
jak sumienie. „5 czerwca 2008
roku”- nie trudno się domyślić, że
należące do tych, które potrafią
utkwić w umyśle i brutalnie gryźć
Pierwszych słów, jakie wypowiada,
nie można zapomnieć. To słowa
Na scenę powolnym i niepewnym
krokiem wchodzi Katarzyna Blum.
stóp, które zdają się bezwiednie i
bezsilnie powłóczyć… w moją stronę.
zatrzaskujących się drzwi do celi
i dramatyczny odgłos szurających
spowija ciemność, z której po chwili
wydobywa się przerażający dźwięk
życia”.
Na początku sztuki widzów
wykluczeniu ze społeczeństwa i
bestialskim odebraniu „życia za
dziennikarzach i społeczeństwie.
To sztuka o wymuszonej alienacji,
to by nadać kształt każdej myśli, by
powiedzieć jak najwięcej o mediach,
metaforę, wykorzystuje rekwizyty
obarczone symboliką, a wszystko po
teatr