Portret Magazine No13

филм. Можноста за посета на „Паратисима Торино“ за него
значи нова публика со претставување на делото и попатно,
дополнителна можност за посета на Националниот филмски
музеј во Торино. „Филмот помина слично како и во Скопје.
Немаше многу публика, но таа што беше не ја напушти салата
среде проекција. Тоа е добар знак и причина за задоволство.
А Торино е исклучително убав град и среќен сум што добив
можност да го посетам, преку филмот“.
ВИКТОРИЈА ПОПОСКА
Фотографија: Борис Јурмовски
ХРИСТИНА СЕКУЛОСКА И ИРЕНА МИЛОЈЕСКА
Двете девојки (и двете студентки по архитектура) имаа
можеби најамбициозна задача – да ја постават масивната
инсталација за само неколку часови, на денот на отворањето
на саемот во Торино. Во целиот процес им помагаа и другите
учесници и организаторите од Скопје. Претпоставувам дека
тоа беше главната причина поради која саемот во Торино не
ги задоволи нивните очекувања од тамошното претставување,
но ја искористија можноста преку интервјуто да им се
заблагодарат на Марио Еспозито, Бојана Стојменовска,
Кристина Лозановска, Андреј Прошевски, Асја Муча,
Викторија Попоска, Блашка Миева и Горјана Јордановска
за напорите и помошта што им ја дадоа до крајот на
изведбата на делото. Во креирањето на делото ги водеше:
„можноста да изградиме архитектонска метафора што ќе
предизвика посебно просторно доживување за луѓе кои не
се поврзани на никој начин со архитектурата, со цел да им
ги доловиме нашите чувства кон градењето и односот кон
изграденото“, а она што сметаат дека ги издвои од другите
учесници на „Паратисима Скопје“ беше „монументалноста
на делото и развојот на реална можна теорија на разбирање
на архитектурата во генерална смисла“. Можноста за
изложување во Торино ја гледаат како јавно изразување на
интернационално ниво на нивната перцепција на човечкото
домување како област на архитектурата во која работат,
што идеално би можело да резултира со развој на нови
можности на многу повисоко ниво произлезени од теоријата
што ја предлагаат.
Во разговорот со Викторија непосредно пред почетокот на
„Паратисима Торино“, таа ми ги пренесе своите гледишта за
среќата и сите ситни честички на позитивност што градат
и обликуваат сѐ околу нас. Пораката им ја пренесе и на
присутните вечерта на несекојдневен начин – најпозитивна
и облечена во фустан со принт од нејзиното дело, што, пак,
го создавала со протест пред себеси, поглед на внатре
за надвор, враќањето назад како одење напред = мир,
љубов. Смета дека нема посебен фактор што ја издвоил од
изложувачите на „Паратисима Скопје“, туку дека тогаш се
наместиле ѕвездите во нејзина полза или, народски кажано,
ѝ се усреќило. За патувањето во Торино вели: „Тоа е мое прво
професионално патување-учество на меѓународна изложба,
фин почеток“. :) За очекувањата од него продолжува во нејзин
стил: „Карактеристика на секој млад автор е сонувањето и
искреноста. Секако, очекував да се лансирам во орбита и за
некој месец да пијам кафе со Аниш Капур, но неговиот менаџер
не е секогаш и на ’Паратисима‘. :) Па, заминав накај Македонија
задоволна од неколкуте пофални коментари од дел од
учесниците од Италија, неколку нови пријатели на „Фејсбук“ и
среќичка во вреќичка дека запознав фини луѓе – Тања, Блашка,
Горјана, Кристина, Асја, Ирена, Христина, Ханис, Баки... и
сите“.
Освен дружење на „Паратисима Торино“, заедно со
учесниците имавме можност да посетиме и неколку музеи,
но и да прошетаме низ Торино, да уживаме во вкусна храна
и подобро да сфатиме што го прави Торино и, генерално,
Италија колепка на уметноста во Европа и во светот.
Следната „Паратисима“ е во Скопје во јуни, а дотогаш ќе
ве запознаеме со програмата, со правилата за пријавување
и учество, со датумите, учесниците... Па, иако ноември,
„месецот на уметноста“, е зад нас, по сѐ изгледа дека ни
претстои креативен периодот и во месеците што доаѓаат. А
имајќи ја на ум можноста за индивидуално интерпретирање,
завирање во различни светови и гледање на стварноста и
имагинативноста од различни перспективи што уметноста ја
нуди, можам само да кажам дека едвај чекам!
124