Portret Magazine No13

Галерија
ПОСЛЕДНИОТ ИМПЕРАТОР
ВАЛЕНТИНО
Пишува: Џејлан Рустемоска
Жените сакаат да бидат убави, тоа е првата и најважна
работа што Валентино ја знае за нив. Другото е одлука да го
посвети најголемиот дел од својот живот, правејќи ги среќни
некои од најубавите и најславни жени на светот, кои со
гордост чекорат по црвениот тепих или до олтарот облечени
во беспрекорните, елегантни и софистицирани креации на
Валентино. Да се работи цел живот она за што си сонувал
од мали нозе е редок благослов, а тој сакал да биде моден
дизајнер откако знае за себе. Роден е во Вогера, мало гратче
северно од Милано во 1932 година. Уште како дете има око
за убави нешта, а и среќа да се роди во семејство кое ќе му
овозможи да биде секогаш беспрекорно облечен. „Многу
бев разгален, секогаш носев обувки изработени по нарачка“,
вели Валентино Гаравани, сеќавајќи се на своето детство.
Откако во Милано посетува школа за скицирање, на само
17 години ја напушта Италија и се преселува во главниот
град на модата, Париз. Го продолжува своето образование
на престижната париска школа за креатори, а победата на
конкурсот на Меѓународниот секретаријат за волна ќе му
ги отвори вратите на некои од најреномираните француски
модни куќи во педесеттите години на минатиот век. Жан
Дасес е воодушевен од брзината со која Валентино ги
завршува цртежите и го вработува како асистент во неговата
модна куќа. Покрај дневните работни активности, секое
слободно време го користи за скицирање. Токму во овој
период се раѓа неговата опседнатост со црвената боја, онаа
посебна нијанса на црвено помеѓу кармин и портокалово,
што денес го носи токму неговото име: „rosso Valentino“
(Валентино-црвена). Магијата се случува при една посета на
Операта во Барселона: во неговата имагинација оперската
сцена се претвора во модна писта, а во црвените костими
на оперските пејачи оживуваат неговите креации. Сонот за
некоја година ќе стане реалност. Во 1955 година се префрла
во ателјето на Гај Ларош. Во годините што ги поминува во
Париз учи многу, но заработува малку: „Мојата плата беше
смешна. Родителите ми праќаа пари, постојано бев шворц“.
Во 1957 година, кога веќе чувствува дека ги открил тајните
на занаетот, одлучува да се врати во Рим, каде што и овој
пат со финансиска помош на семејството го отвора првото
самостојно ателје. На почетокот не успева да продаде
ни едно парче, но не се обесхрабрува. Во овој период го
запознава Џанкарло Џамети, студент по архитектура, кој ќе
стане негов најдобар пријател, животен партнер, поддршка
и глава на бизнисот. Пет години трпение и напорна работа и
успехот е неизбежен. Доаѓа во 1962 година, кога Валентино
го одржува своето прво модно шоу во Палатата „Пити“
во Фиренца. Светот конечно дознава за него, печатот е
преплавен со позитивни критики, а меѓународниот моден
72