Portret Magazine No13

Покрај уметничка директорка на „Танц фест“ Скопје,
вие сте и уметничка директорка и основачка на „Скопје
танцовата академија“, што е првата официјална компанија
за современ танц во Македонија и истражувачкиот центар
„Рисимкин“. Како танцувате низ сите овие улоги, со какви
предизвици се среќавате секојдневно? Што ви е показател
на успешно завршена работа?
Моите студенти и создавањето на првите современи
танчари, произведени во Македонија, популарно кажано
„made in Macedonia“, се доказ за квалитетот на работата што
ја извршувам како професор. Беше огромен предизвик во
2010 година да се основа првата академија во Македонија
(и регионот) за создавање на современи танчари –
„Скопје танцовата академија“. Таа почна со работа преку
партнерство со Ротердамската академија за современ
танц, при Универзитетот „Кодартс“ во Холандија; тоа е
академија што има околу осумдесетгодишно искуство и е
една од најдобрите на светско ниво. Во првите три години,
многу значеше поддршката што ја добивме од Амбасадата
на кралството Холандија во Македонија, но ние успеавме
да го одржиме тој квалитет до денес, што е доволен доказ
за квалитетот и успешноста на проектот. Врската со
ротердамската академија сѐ уште трае и секоја година се
продлабочува: нашите студенти одат кај нив на престој од
еден месец, нивните професори доаѓаат кај нас, на моја
голема радост, имаме интерактивна комуникација.
Најголемиот секојдневен предизвик е да се одржи
стандардот, да се работи со ентузијазам и да не се попушта
на надворешните притисоци и случувања. Ние сме компактна
средина, во која твориме и создаваме нови стандарди, што
не е воопшто лесно, но танчарите на „Скопје танцовата
академија и театар“ се веќе обучени во тој правец, а
нашите креации ги презентираме во земјава, но и надвор на
значајни фестивали. Со продукциите на „Скопје танцовиот
театар“, досега сме гостувале на сцените во Амстердам,
Хаг, Ротердам, Пекинг, Диселдорф, Келн и Санвинченто.
Преку овие гостувања, нашата работа добива меѓународна
верификација, таа е оценувана од странски уметници и
критичари, што ни дава поттик за понатамошно дејствување,
бидејќи тоа е потврда за нашиот квалитет. Моите студенти
и танчари работат со светски реномирани кореографи и
професори. Покрај Ротердам, ние имаме контакти и со
професори и уметници од школата „Џулијард“ во Њујорк,
кореографи од Јапонија и Кина, како и од други делови на
Европа. Танчарите имаат можност да се надградуваат, да
создаваат низ секојдневните активности, тие се постојано
на сцена и имаат можност да го развиваат кореографскиот
потенцијал. Активностите на „Скопје танцовиот театар“ им
даваат можност за размена на уметничка енергија и идеи со
уметници од светската танцова сцена.
Работните ангажмани ви имаат донесено многу гостувања
во странство, патувања, па дури и неколку промени на
адресите во различни држави. Од тоа ќе си дозволам
да заклучам дека сакате да патувате, но со каква мисла
заминувате, какви спомени се стремите да создадете од
нив?
Секој уметник треба да патува, да се движи, да види што
се случува во светски размери, за да може, на некој начин,
да ги одмери уметничките потенцијали и дострели. За
мене, патувањата секогаш се предизвик, заминување во
непознато, еден вид авантура, што е дел од мојата работа.
Тоа се извонредни искуства, што не се секогаш едноставни,
но мене ми овозможија да се запознам со врвни уметници
низ целиот свет, со кои сум пријател и денес, тоа се луѓе
со кои ги споделувам мислите и креативните предизвици.
Уметничкиот свет во светски рамки е прекрасен, има многу
уметници од кои можете да научите, но и вие да дадете, да
бидете пример или, пак, да создадете нешто ново. Секогаш
заминувам со позитивна мисла, бидејќи знам дека секое
патување носи нешто особено, посебно искуство, што го
надополнува светот на уметноста во кој живеам.
Потекнувате од уметничко семејство што сигурно од
најмала возраст ви влијаело на животните гледишта. Дали
и вашите деца го следат уметничкиот пат? Колку е присутна
уметноста во нивните животи?
Уметноста е присутна во нашиот секојдневен живот на многу
начини. Како што веќе рековте, од мали нозе живеам во
светот на уметноста, каде што моите родители ни поставија
стандарди во кои креативноста е примарна, додека
материјалните нешта секогаш беа во втор план. Кај нас
децата се „поделени“. Имам два сина, едниот е компјутерски
инженер, другиот изучува вајарство, а воедно работи и на
проектите на културниот центар „Интерарт“. Сметам дека
двајцата одбраа креативни професии, најважно од сѐ е тие
да се наоѓаат себеси во професијата, бидејќи тоа е нешто
што ќе го прават цел живот и, пред сѐ, треба да го сакаат.
Кога ќе погледнете наназад кон сѐ што сте оствариле
досега, какво чувство преовладува во вас? Каква е вашата
замисла за среќа?
Искрено, не се осврнувам многу често наназад. Повеќе
гледам напред, во очекување на нови предизвици. Мојата
работа ме исполнува, а семејството ме прави среќна, тоа има
огромна улога во мојот живот, поддршката и разбирањето
од сопругот и синовите ми значат многу.
А како би го дефинирале танцот? Што претставува тој за
вас? Како со зборови би му го опишале на некој што не може
да го види?
Танцот е чувство на среќа. Тој е дел од мене, целиот мој
живот е посветен на танцот. Оној што не може да го види
танцот, ќе го почувствува, бидејќи тоа е чувство на слобода
и убавина.
32