Portret Magazine No13

АЈ: Се фасцинирав од Вас кога напишавте: „За Свети Никола,
наместо масло, во црквите да однесеме играчки за децата без
родители“. Неколку денови размислував за ова и заклучив
дека хуманоста е недофатлива само во тесните рамки на
институциите, а црквата е сепак институција, нели? Вашите
пораки за хуманост покренуваат пошироки граници и ги
мотивираат луѓето, без разлика дали се верници или неверници,
на еден слободарски дух. Каде ја наоѓате добрата намера и
добрата мисла?
ОП: Црквата е институција во општеството, но таа е и повеќе
од само институција и затоа треба да се движи меѓу народот и
тогаш ќе чуе апели за помош и идеи од хумани луѓе без разлика
на која религија припаѓаат или, пак, воопшто не припаѓаат на
ниедна. Треба да научиме дека Црквата не е место каде што се
дарува само свеќа, масло, крпи и јагниња туку и место во кое
треба да го даруваме она што е најпотребно во тој момент, за да
може да се однесе таму каде што се има потреба од донација. На
пример, во поплавите даруваме и парични средства и покуќнина,
но и вода и конзервирана храна и средства за хигиена.
На крајот, и од Бога сме поучени да даруваме, а не само да
земаме. Дополнително, Господ Бог нè учи кога даваме да не знае
левата рака што дава десната, што би значело да не се фалиме
со донацијата, оти давањето ослободува и не дава да бидеме
заробеници на предметите. Така, ние луѓето од клирот газиме по
мечот со две острици. Ако покренеме акција и направиме некоја
фотографија и напишеме благодарствен текст на крајот за да
дадеме отчетност, обвинети сме дека за лична корист и пофалба
сме го направиле тоа, а пак ако даруваме и останеме во молк,
обвинети сме дека не мрднуваме ни со малиот прст. Како и да
е, стојам на ставот дека постојано треба да се дарува и да се
помага... оти поблажено е да се дава, отколку да се зема.
ЦРКВАТА НЕ Е МЕСТО КАДЕ ШТО СЕ ДАРУВА САМО СВЕЌА,
МАСЛО, КРПИ И ЈАГНИЊА ТУКУ И МЕСТО ВО КОЕ ТРЕБА ДА
гГО ДАРУВАМЕ ОНА ШТО Е НАЈПОТРЕБНО ВО ТОЈ МОМЕНТ, ЗА
ДА МОЖЕ ДА СЕ ОДНЕСЕ ТАМУ КАДЕ ШТО СЕ ИМА ПОТРЕБА
ОД ДОНАЦИЈА.
АЈ: Неодамна направивте хуманитарна изложба со Ваши цртежи
насловена како „Балерините и нивната публика“. Насловот
кажува многу. :) Но, уште понеочекувано беше – отец Пимен,
митрополитот европски на Македонската православна црква –
ОА, како скеч гуру-цртач! Што беше целта на оваа хуманитарноуметничка
екскурзија?
ОП: Сликарството е мое хоби од детството. Поминало низ
различни фази, техники, правци и формати. Последната фаза од
практични причини е цртежи работени на телефон. Почна со една
серија балерини, за потоа да им исцртам и музичка придружба.
(се смее) Потоа цртав една серија на карактеристични ликови,
еден дел конкретни, а друг дел измислени. Покажувајќи ги овие
цртежи на мои блиски, добив позитивни критики и оттогаш со
моите пријатели од винаријата „Подрум“ се одлучивме и да ги
изложиме и да ги ставиме на продажба за да направиме некое
добро дело со собраните средства. Ефектот од продажбата
беше многу поголем од очекувањата и верувам дека ќе усреќат и
повеќе од едно лице.
МОЖЕМЕ ДА БИДЕМЕ ДОБРИ СЛИКАРИ, МУЗИЧАРИ,
МАТЕМАТИЧАРИ, ЛЕКАРИ, А ВО ИСТО ВРЕМЕ ЛОШИ И ЗЛИ
ЛУЃЕ, НО НИКАКО НЕ МОЖЕМЕ ДА БИДЕМЕ ДОБРИ ВЕРНИЦИ,
А ЗЛИ ЛУЃЕ.
19