ROSETTA_MAGAZINE_201303

132
To your doctor who said, “All organisms are
mortal, we should preserve our dignity,” one
of them replied, “He wasn’t an organism,
he was my friend.” It seems that since all
these things took place, you died big time,
so much so that you even overdid death.
I took those loudmouths by the horns
because I believe in what I can see. I threw
handfuls of soil on you, I cried wailing as
I looked at your cerement, the scar on my
left arm stung, I thought I was going to lose
my mind.
So that’s how it is my dear father, don’t
take offence that I talked so much. Albeit,
you always used to tell me, “One who talks
too much gets mistaken too often. Instead
of prattling bootlessly gather your thoughts
and speak a few words but make sure
they have meaning.” I wish you had said
something moving to me and I didn’t have
to make things up… but I did.
Once again I talked as it occurred to me,
and perhaps I hurt your feelings a bit, too.
What can you do, I am also getting old. You
become a bit of a warrior when you are
living a quarter of an hour from death.
I cannot lie, I don’t think that I will get to
see you again as I don’t believe in heaven or
hell. But if it happens that we meet again
one day I will apologise to you for all these
things I have told you. You are right; no one
should push someone’s buttons this much,
especially if the person is dead. Well, if
you are dead you are dead and that’s that. I
shouldn’t have exaggerated this so much.
I didn’t have to repeat it time and time over
again and engrave it in your memory. I think
I may have behaved shamefully.
What can you do my dear father, I am
this person. I get carried away by the
depressions of reality sometimes.
Now that I come to think of it, if I had
died you would have said the same things
because if from one standpoint you are
living through me, it means I am also living
through you.
I am now ending this subject, I’d be glad if
you didn’t open it again because, now, my
dear father, if you allow me, I want to delve
into a sound sleep for the first time since
your passing.
I am going to bed. Sleep tight.
İYİ UYKULAR
Yekta Kopan Turkey
[Duyulmayı bekleyen bir yankıyım artık]
İşte böyle babacığım, bazen de gerçeklik
buhranlarına kapılıyorum
Oğuz Atay
(Babama Mektup)
Bir bakış açısına göre sen ölmedin baba.
Eserlerinde yaşıyorsun. Bu dünyaya
bıraktığın en önemli eserlerin de evlatların;
ablam ve ben.
Bunu söyleyenlerin bir kısmı büyük
cümleler kurmaya pek meraklı kişiler,
coştukça coşuyorlar. Diyorlar ki eserlerine
torunların da dâhilmiş; anladığım
kadarıyla genetik süreklilik konusuna
dikkat ediyorlar. Aslında oturup seninle
bu konuyu konuşmayı çok isterdim; on
altıncı kromozomumda bir sorun var baba,
hafızam ne kadar zayıf bir bilsen.
Ama daha çok doğrudan erkek evlâdını yani
beni hedef alan konuşmalar oluyor baba;
oturaklı bir boğaz temizlemenin ardından
geleneksel bir ses tonuyla, bundan sonra
seni benim yaşatacağımı söylüyorlar.
Şimdiden söyleyeyim de sonradan hayal
kırıklığına uğrama, seni yaşatmam
mümkün değil.
Ölmediğini söyleyip sırtımı sıvazlayan
sirk kadrosuna inanmıyorum zaten. Ben
gördüğüme inanırım, avuç avuç toprak
attım üstüne, böğürerek ağladım kefenine
bakarken; sen öldün baba.
133
Bana telefonda söylediler öldüğünü. Hiç
tanımadığım bir ses… Ne garip değil
mi, hayatımıza öylesine girip çıkan biri,
hani bir bakıcı tutmuştuk ya sana; emlâk
fiyatlarını konuştuğun, futboldan anlamaya
zorladığın, sancıların arttığında küfrederek
kovduğun, ağrı kesici bedenine yayılıp seni
yumuşattığında kur yaptığın, gözlerinin
rengini beğendiğin ama yine de fazla para
aldığını düşündüğün uzun boylu bir kadın
vardı ya, işte o aradı. Ben o anda titredim
baba, gerçekten titredim.
Çıplaktım o anda çünkü. Çırılçıplaktım.
Güleceksin –ya da ben gülmeni umuyorum-
ama işin doğrusu bu. Duşa girmeye
hazırlanıyordum. Eminönü tarafına gidip
eski şehirde kaybolmaya niyetlenmiştim
o Cumartesi sabahı. Fotoğraf çekerdim
biraz, Mısır Çarşısına giderdim, sen
seversin diye gerekli-gereksiz ev aletlerine
bakardım vitrinler boyunca, patatesi
bir darbede parmak parmak doğrayan
bıçaklar, burun kılını pıt diye alıveren
pilli cımbızlar, tansiyon aletleri, sen
yürürken bip bip öten adımsayarlar geçerdi
gözümün önünden, hepsinde seni anardım,
“Az kaldı oğlum, atlatacağım,” deyişin
gelirdi aklıma, sesinde huzur bulurdum,
doktorların sözleri bir kulağımdan girip
diğerinden çıkarken senden gelen sahte
umutlara nasıl da rahatça bel bağladığımı
sorgulamadan mutlu olurdum, öylesine
mutlu olurdum ki baba, satıcıyla uzun
uzun sohbet edip, “Babam da çok sever
bunu, onun için yiyorum,” diyerek şamtatlı
yerdim, yapış yapış olurdu gırtlağım,
düğümlendirdi nefesim. Zaten benim
nefesim hep düğümlendi baba.
Eminönü, satıcılara-bana-dünyaya
ısrarının bir fotoğrafıdır çocukluğumun