ROSETTA_MAGAZINE_201303

142
Hani en büyük sahtekârlık demiştin evlilik
için ve hani başımın etini yerdin ya ne
zaman evleneceksin diye, hani askerlerden
hoşlanmazdın, ikiyüzlü bulurdun savunma
palavralarını ve hani bir an önce askere
gitmezsem ihbar edeceğini söyleyecek
kadar ileri gitmiştin ya, hani mutlu
olacaksam alıp sırt çantamı dünyanın öbür
ucuna gitmem gerektiğini söylerdin içki
masasında ve hani banka kredisiyle de olsa
bir ev alıp kök salmam için baskı yapardın
ya, hani o hastalık bedenine girmeden
önce hiç korkmazdın ölümden ve hani
hastanedeyken o güçsüzleşmiş bedeninden
umulmayacak bir güçle kavrayıp bileğimi
“Ölüyorum oğlum, kurtar beni!” demiştin
ya bir vicdan azabını miras bırakmak
istercesine…
…ve hani eriyen her hücrende kelimelerim
biraz daha dağılıyordu ya…
…ve hani teselli için uzanan her eli kuduz
bir köpek gibi ısırmak istiyordum ya…
…ve hani yaşayacaksın diye her yalan
söyleyişimden sonra tutamadığın çişin gibi
tutamıyordum ya gözyaşlarımı…
…ve hani ben seni kurtaramadım ya…
…işte öylesine eminim artık öldüğünden!
Keşke artık sen de farkına varsan ve çıksan
gecelerimden baba.
İnan bu kadar acımasız olmak istemezdim,
inan ölmediğin teranesiyle gerçeği
hurafeye transfer eden bir bakış açısına
kendimi kaptırmak isterdim ama yapamam
baba. Eğri oturalım, doğru konuşalım –
hatta şöyle diyeyim, gerçeklik duvarından
kurmaca boyasını kazıyalım- sen fena
halde öldün baba. Hep hakikati isterdin
ya, al sana hakikat: O hiç istemediğin şeyi
sana da yaptılar; çeneni bağlayıp, göğüs
kafesine bir bıçak koydular. Kapının önüne
çıkartılan ayakkabılarını mahalledeki
ağaçları ilaçlamaya gelen bir adam aldı,
belki de üç-beş yıl önce ilacı fazla kaçırıp
“Bu da benim çocuğum sayılır,” diyecek
kadar sevdiğin kiraz ağacını kurutan
adamdı. Sana doğum günü hediyesi olarak
aldığı ayakkabıları başka bir adamın
ayağında görünce torununa titreme geldi.
Anlayacağın, varsa ölümün bir hakkı, dibine
kadar ödedin borcunu.
Şimdi böyle bir konuda bile korkaklık
ettiğim için derin bir nefes alıp… Ah
baba, özür dilerim bir kere daha, neler
saçmalıyorum, yaşarken bile doğru dürüst
nefes alamıyordun kömürleşmiş ciğerlerin
yüzünden, şimdi mi alacaksın? Neyse,
kızacaksın ama bir ara korktum bu ölümün
şiddetinden. Üstelik seslerine huzuranlayış-umut
tozu serpip “Işıklar yağsın
üstüne,” diyenlere, yavru köpek bakışıyla
yanaşıp “Aslında o ölmedi, gökyüzünden
bizi izliyor,” diyenlere kapak olacak kadar
da ağzı bozuk bir ölümdü.
Bildiğim bütün dillerde öldüğün
yetmiyormuş gibi reddettiğim bütün
dinlerde de öldün. Kaşık kaşık helvanı yedi
başucuna farklı kitap asan komşuların!
Aynı malayla sıvanmış duvarların
arasında sözleri farklı Allahlara para,
pul, sağlık, aşk için yalvaran kooperatif
arkadaşların, aynı kanserden öldürecek
sigaralarının izmaritlerini taksitlerini
ödeme geriliminden başparmağım kadar
basur memeleriyle savaşmana neden
olan evinin bahçesine attılar, içlerinden
biri “her organizma ölümlüdür, vakarımızı
koruyalım” diyen doktoruna “o organizma
değildi, dostumdu” dedi, bütün bunlar
olduğuna göre öyle bir öldün ki baba,
ölümün bile bokunu çıkardın.
Zaten ben o palavracılara asla pabuç
bırakmadım. Çünkü ben gördüğüme
inanırım, avuç avuç toprak attım üstüne,
böğürerek ağladım kefenine bakarken, sol
kolumdaki yara sızladı, delireceğim sandım.
İşte böyle canım babam, kusuruma bakma,
gevezelik ettim. Gerçi sen bana “Çok
konuşan, çok yanılır, boş yere gevezelik
edeceğine düşüncelerini toparla, az ama
öz konuş,” derdin her zaman – keşke bana
etkileyici bir söz söylemiş olsaydın da böyle
şeyler uydurmak zorunda kalmasaydım-
ama yapamadım.
Yine aklıma geldiği gibi konuştum, galiba
seni biraz kırdım da. Ama ne yaparsın, ben
de yaşlanıyorum işte, insan biraz cengâver
oluyor ölüme çeyrek kala.
Ne yalan söyleyeyim, cennete de
cehenneme de inanmadığım için, seni bir
daha görebileceğimi sanmıyorum. Ama
olur da bir gün yeniden karşılaşırsak bu
söylediklerimden dolayı özür dileyeceğim.
Haklısın bir insanın üstüne bu kadar
gidilmez, hele de bir ölünün. Yani öldüysen
öldün, bunu bu kadar abartmamalıydım.
Bin kere söyleyip kafana kakmam
gerekmezdi, ayıp ettim galiba.
Ne yaparsın, ben de böyleyim babacığım,
gerçeklik buhranlarına kapılıyorum bazen.
Şimdi düşünüyorum da ben ölsem sen
de aynı şeyleri söylerdin; çünkü bir bakış
açısına göre sen bende yaşıyorsan, ben de
sende yaşıyorum demektir.
143
Artık bu konuyu kapatıyorum, sen de bir
daha açmazsan sevinirim. Çünkü şimdi
sevgili babacığım, eğer izin verirsen
elbette, ölümünden bu yana ilk kez deliksiz
bir uyku çekmek istiyorum.
Ben yatıyorum. Sana da iyi uykular
diliyorum.