ROSETTA_MAGAZINE_201303

140
olduklarımdan fazlasıydın, Albert Atay’dan
daha gerçektin, evdeki adamdın, yan
odadaki otoriteydin, masadaki neşeydin,
sokaktaki hapşırık, rakı sofrasındaki
fıkraydın. Genetik haritamdın. Babamdın.
Oysa o ilk sigarayı içmemden, çok değil
bir yıl önce, sadece seni değil bütün
babaları büyümenin vahşi tarihine gömmek
istiyordum. Bunun için de büyük bir projem
vardı, öyle bir kitap yazacaktım ki –en az
üç yüz sayfalık bir roman vardı aklımda-
bütün babalar itin götüne girecekti. Buna
da hâlâ siyah-beyaz bir fotoğraf gibi
gözümün önünde duran bir görüntün
neden olmuştu: Yürek-boğan bir pazar
günü yatağına uzanmış Agatha Christie
–aklımda On Küçük Zenci diye kalmış-
okuyorsun, pijamanın paçası biçimsiz bir
şekilde sıyrılmış baldırına doğru, çorapsız
ayaklarını birbirine sürtüyorsun bir yandan.
Kudretinden olmuş ve bu yüzden de
zorbalaşmış kifayetsiz babalar kuşağının
ortak tutkusu çizgili pijamalardan yola
çıkarak orta sınıf ahlâkını sorgulayacaktım
romanımda. Öyle bir final bulacaktım ki,
çizgili pijama giyen bütün babaları ayrı
cehennemlerin birörnek çukurlarına
kavrulmaya yollayacaktım. Yapacaktım
bunu baba, çünkü nefret ediyordum
birbirine sürttüğün ayaklarından, yolun
ortasında gelip geçenlerin utandırıcı
bakışlarına aldırmadan neredeyse
haykırır gibi hapşırmandan, belediye
otobüsünde gırtlağını temizlemenden,
ben arkadaşlarımla en isyankâr rock
gruplarını dinlerken odaya dalıp mızıka
ve bando kelimeleriyle dolu askerlik
anılarını anlatmandan, ablamın erkek
arkadaşlarından konu açılınca “Adı neymiş
eşşolueşşeğin?” demenden, ezcümle
demenden, hülasa demenden, farz-ı misal
demenden, üç tek rakıdan sonra bin kere
anlattığın anıları bir kere daha anlatmaya
kalkmandan nefret ediyordum. O yüzden
suratında tokat gibi patlayacak bir roman
yazacaktım; seni kimi şarlatanlıklardan
uzak tutabilmek, el âlem denilen güruhun
toplu kahkahasından koruyabilmek için
önce ben harcamalıydım, gerekirse önce
ben tükürmeliydim yüzüne. “Evlat tükürüğü
evladır utanmaktan, utandırmaktan” diye
haykırmalıydım, arkama bile bakmadan
senden uzaklaşırken.
Bunlar birinci dönemin hoyrat
düşünceleri elbette, kızmamışsındır
dilerim, çünkü her ne kadar ölmüş olsan
da seni kızdırmak istemem. Unut bu
dediklerimi ve hemen sigarayla başlayan
–ki bu nikotinli başlangıcı da genetik bir
süreklilikle açıklıyorum kendime- ikinci
döneme odaklan babacığım. Tıpkı senin
gibi korkusuzca her şeyi söylediğim
‘babasınınkopyası’ dönemime. Aslında
lafı evirip çevirmeden yine Oğuz Atay’la
özetleyebilirim durumu: Seni artık
değiştirmem mümkün değil babacığım;
bu nedenle kendimi de değiştirmenin
mümkün olacağını sanmıyorum.
Ah, çok özür dilerim, senden bana miras
gevezeliğim işbaşında. Elbette ölümünden
sonra dünyaya ne olduğunu ya da benim
süngere dönmüş beynimin kustuklarını
değil, ailemizin neler yaşadığını, gündelik
olayları ya da her zaman dediğin gibi
hakikati merak ediyorsun.
Annem bildiğin gibi, ayrıntılara girmek
istemiyorum ama kocası ölmüş kadınların
yapması gereken her şeyi yapıyor.
Ablam gayet iyi, hatta ölmemiş olsaydın
onunla konuşmanı isterdim. Çünkü seni
yaşatmak konusunda benden daha başarılı
olabileceğini hissediyorum.
Bana gelince…
Ölümünden kısa bir süre sonra işten
çıkarıldım. Senin işten çıkarılma
hikâyelerin gibi olmadı; patronun masasına
öfkeyle yumruk atmadım, camı çerçeveyi
indirmedim, kapıyı vurarak çıkarken
“Götümü yiyin!” diye bağırmadım.
Bilgisayarımdaki dosyaları almama izin
verdikleri için teşekkür ettim ve çıktım.
Uzun süre çevremdekilere de söylemedim
işsiz olduğumu, mahcup olurum, el âlemin
alay konusu olurum daha da fenası acırlar
bana diye korktum. Keşke şu mahcubiyet
duygusunu bu kadar yüksek dozda zerk
etmeseydin bu zayıf bedene baba.
Olayı kişisel alma, önüne gelenin işten
çıkarıldığı günlerden geçiyoruz. Yine de
o sıkıntılı günlerin üstesinden geldim ve
yeni bir iş buldum. Eskisinden daha az
kazanıyorum ama keyfim yerinde.
Bir de iyi haberim var: sigarayı bıraktım.
Biliyorum, şimdi “Hiç başlamasaydın,”
falan diyeceksin ama birinci dönemi
unutma konusunda anlaştığımızı
sanıyorum babacığım. Dua et de bundan
sonra içmeyeyim desem komik olacak:
“Ben duadan ne anlarım be oğlum, iradene
hâkim ol içme şu boku,” diyeceksin. –
Sırf seni rahatlatmak için söylüyorum,
neredeyse bütün dünyada kapalı yerlerde
sigara içme yasağı var, bu da işimi
kolaylaştırıyor.-
Ama her şey güllük gülistanlık değil
elbette.
Uyuyamıyorum baba.
Sen öldüğünden beri doğru düzgün
141
uyuyamıyorum. Bıktım her gece yatağıma
gelmenden, seninle yan yana yatmaktan.
Hadi yanımda yatman neyse de, sürekli
gözlerimin içine bakmasan be babacığım!
Ne tarafa dönsem gözünün akını
görüyorum ya, çok korkuyorum o zaman.
Bakışlarından kaçmak için gözümü her
kapadığımda bir uçuruma düşmekten
yoruldum, daha kötüsü ne yapsam
sesinden kaçamıyorum, konuşuyorsun
sürekli, hatta konuşma bile diyemeyiz
buna, o iniltiler delirtecek bir gün beni,
bunu hak edecek ne yaptım bilmiyorum,
insanların bu kadar kötü olduğunu
öğretmedin diye kızdım, keşke daha fazla
sınav yapsaydı hayat bilgisi dersinden
diye söylendim, küfrettim ama inan ne
dediysem sevgimden dedim, ezcümle sana
benzediğim için dedim, hülasa senin dilinle
dedim, o yüzden yalvarırım yapma bana
bunu baba.
Ne olur sus, ne olur bakma artık bana!
Belki sen de onlar gibi düşünüyorsun,
hani senin ölmediğini bende yaşadığını
söyleyenler gibi. Bu romantik yaklaşım ilk
bakışta çekici geliyor olabilir ama karşılığı
yok ki babacığım, kaptırma kendini o
zavallıların ezberlenmiş düşüncelerine. Bir
ölü, öldüğünü ne zaman anlar bilmiyorum
ama ne olur artık biraz cesur davran bu
konuda. Hiçbir şey yapamıyorsan benim
yaptığımı yap! Ne mi yapıyorum? Bilirsin,
ben yazıyla anlarım ya dünyayı, o yüzden
defterimi elime her alışımda öküzgözü gibi
harflerle yazıyorum gerçeği:
BENİM BABAM ÖLDÜ!
Sen de kendine bunu itiraf edecek kadar
cesur ol baba.