ROSETTA_MAGAZINE_201303

138
el frenini çekip iniyorsun arabadan.
Arka cama yapışıp olacakları izlemeye
hazırlanıyorum, ne yalan söyleyeyim içimde
kanlı bir sevinç var. Ama bir şey olmuyor.
Arkadaki arabanın şoförü senin cengâver
adımlarıyla ilerleyişinden korkuyor, ani
bir manevrayla yanından sıyrılıp kaçıyor.
Babamın düşman güçlerini korkutması
hoşuma gidiyor, kahraman şerifin oğlu
olmaktan gurur duyuyorum. Arabaya
döndüğünde annem söyleniyor, “İlahi yani,”
diyor, “çocuğun yanında neler yapıyorsun?”
Dönüp bana bakmıyorsun bile, o anda
öğreniyorum şerif olmanın duyguları
saklamayı gerektirdiğini, “Ne yapmışım
ki? Baksın babasına da, hakkını korumayı
öğrensin,” diye tersliyorsun annemi.
Direksiyonu kavrayan ellerine bakarken
aklıma rahmetli halamın sözleri geliyor:
“Elleri küçüktür ama çok güçlüdür, hele
bir de sinirlenmesin, aman aman aman…”
Süper bir gücümüz olduğunu düşünüyorum
o anda, sadece ikimize ait bir güç, babadan
oğla geçen: Sinirlenince büyüyüp, süperhiper-güçlü
hale gelen ellerimiz var bizim.
Bir yumrukta gökdelenleri devirebilir, kötü
adamları serçe parmağımızın altında ezebiliriz.
Ama ellerim hiç büyümüyor baba. Çatlıyor,
kırışıyor, üstü çillerle kaplanıyor ama
büyümüyor.
Şimdi anlıyorum ki o öfkeler, hakkını
korumayı öğrensin tiratları falan
palavraymış meğer. Sen de benden
farklı değilmişsin. Ben hep dayak
yedim ya çocukken, hep dayak yediğim
için hep azarlardın ya beni, ne kadar
yumruk yersem yiyeyim karşılığını hiç
veremedim ya, senden bildim bunu yıllarca.
Öğretmedin ki bana, nasıl cevap verilir
kaba kuvvete.
Öğretmezdin de. Çünkü bir tek gözlük ve
saat çıkarmayı biliyordun sen de. Vahşi
batıdaki onlarca, yüzlerce işgalci kovboyun
arasında, gerektiğinde bir kaktüse bile
aşkla sarılabilen kızılderili olmaktı senin
derdin. Ama biraz daha dikkatli okumuş
olsaydın o Tommiks-Teksas’ları bilirdin,
hiçbir kabile, köyün masalcısına savaş
baltası vermez baba!
Sizin kuşağın böyle bir sorunu vardı galiba,
babalarınızdan devralamadığınız iktidarın
öfkeli arayışı içinde geçip gitti ömrünüz.
Bak eğer ölmemiş olsaydın oturur
konuşurduk bunları. Ola ki sorabilseydim
sorumu ve ola ki evet cevabını alsaydım,
“Siktir et iktidarı baba!” derdim, “gel sen
benimle başka bir duyguya ortak ol, sizden
bize miras kalmayan eşitliği bulamadıkça
içimi kurutan öfkeye ortak ol!” Evet,
küfürlü konuşuyorum çünkü senden bana
kalan bu korkak öfkenin bedeli çok ağır
baba.
Neyse, konuyu dağıtmayayım, eminim
senden sonra neler olduğunu, dünyanın
nereye gittiğini, bu can’ım ülkenin ahvalini
merak ediyorsundur. Bu biraz da sizin
kuşağın takıntısıdır değil mi, akşam
ajansını alamazsanız kendinizi yarım
hissedersiniz siz.
Ne diyebilirim ki babacığım, dünya daha iyi
bir dünya değil. Her şey çekilmez bir hal
aldı. Kabaca özetleyeyim istersen. Büyük
bir ekonomik krizden geçiyoruz, Amerika
özgürlük ve demokrasi uğruna cinayet
işliyor, doğuda-batıda silah ticareti devam
ediyor, Afrika’da açlık-sömürü-salgın
üçgeninde her dakikada onlarca insan
ölüyor, Avrupa’da eline silah alan okul
basıyor, faili meçhul cinayetlerin failleri
hâlâ ve fena halde meçhul, kaçak işçiler
kaçak atölyelerde çürüyor, tersaneler
eğitimsiz işgücüne mezar oluyor, gazete
manşetlerinde sıfatlar kirliliği sürüyor
–bilirsin işte; derin devlet-sarı sendikayeşil
sermaye-, dünyanın bir köşesinde
çocuklar beş yaşına gelmeden ölürken bir
diğer köşesinde beş dakikada bir estetik
ameliyat yapılıyor, genetik araştırmalar
aldı başını gitti… Efendim? Bu kadar yeter
mi dedin? Yetmez babacığım, söylenecek
daha çok şey var, gerçeklerin yanında bu
dediklerim çerez kalır. Gerçi bildiklerimiz
de birtakım egemen güçlerin, sermaye
gruplarının, iktidarların, artık ne dersen
de onlara, işte o orostopolların yutmamızı
istedikleri drajelerle sınırlı.
Dünya boktan bir dünya ve ben de herkes
gibi bu salaklık manzumesinde sıklıkla
tekrar edilen bir harfim artık. Ama
bunlardan daha çok bahsedip keyfini
kaçırmak istemem babacığım; zaten ölmüş
olduğun için canın yeterince sıkkındır.
Bunları değil de beni merak ediyor
olabilirsin, haklısın, ne de olsa babamsın,
ölmüş olman bu kimlik bilgisini
değiştirmiyor. Ölümünden sonra,
ölümünden önce de yaptığım gibi çok
düşündüm. Bak artık ölümünden önce ve
ölümünden sonra diye bir ayrım var, işte
bunu da yaptın, ölümünle bana bir milat
verdin babacığım, sağ olasın! -Ah nasıl da
dilim sürçüyor, sağ olasın falan diyerek
dalga geçtiğimi sanma sakın.-
Neyse, çok düşündüm ve hayatımı senin
üstünden ikiye ayırmam gerektiğini
anladım:
1. Sana benzemekten ölesiye korktuğum
dönem.
139
2. Senin kopyan olduğumu anlayıp, bununla
başa çıkmaya çalıştığım dönem.
Birinci dönem aslında senin de biraz
tanık olduğun –hatta belki kendi babanla
ilişkinde yaşadığın- bir dönem. Ama ikinci
dönem konusunda biraz konuşmak isterim
baba. Bunun senin için önemi olmayabilir
ama yine de dinlersen sevinirim.
On altı yaşımdayken bir fotoğrafını
bulmuştum, hani bakır kaplamalı
kapağında cami figürü olan büyük aile
albümü vardı ya, onun arkalarında
duran köşebentlerinden kopmuş siyahbeyaz
bir fotoğraf. İzmir Fuarında Lozan
kapısının önündesin. Güneş gözlüğün,
briyantinle geriye yatırılmış saçların,
yakalarını kaldırdığın beyaz pardösünle, o
yıllarda her dakikamı beraber geçirdiğim,
keşke babam bu isimler gibi olsaydı
dediğim iki kişinin karışımı gibisin:
Oğuz Atay ile Albert Camus. O güne
kadar görmediğim fotoğrafına bakarken
garip bir gururla doluyor içim, dişlerimi
sıkıyorum, tam kalbinin üstünde duran sağ
elindeki sigaraya bakıyorum, fotoğrafın
derinliğindeki yolda sana doğru yürüyen
kendimi görüyorum ve o anda karar
veriyorum; artık sen benim için Albert
Atay’sın ve bir an önce sigara içmeye
başlamalıyım.
Ceketinin iç cebindeki Maltepe paketinden
bir sigara yürütüyorum ve apartmanın
arka tarafındaki kömürlüklerin oraya gidip
yakıyorum. Filmlerdeki gibi öksürük falan
olmuyor, kırk yıllık tiryaki gibi, kendimden
emin, pofur pofur içiyorum sigarayı.
Bunları niye anlattığımı anladın değil mi
babacığım. Ben o anda anlamıştım sen
olmaktan kaçamayacağımı. Sen hayran