VitrA Çağdaş Mimarlık Dizisi - Arkitera

2003 yılında gerçekleştirilen proje, İstanbul’un kuzey sahili Gümüşdere’de Boğaziçi Üniversitesi’ne
tahsis edilmiş alanda plaj ve su-doğa sporları merkezi tasarımıdır. Yalnızca
yaz ayları boyunca kullanılan yapılar kum zemin üzerine oturmuştur. Kullanıcıların yazın
keyifli vakit geçirmeleri için mimari kurgunun neşeli olması ve çevresiyle uyumlu
bir görsel ifade yakalaması amaçlanmıştır. Burç Beach projesi 2008 yılında, daha farklı,
daha kapsamlı ve daha dinamik bir şekilde tekrar ele alındı. Özellikle uçurtma sörfü
yapanların mesken tuttuğu Burç Beach, 8.500 m²’lik bir alana yayılmış 2.500 m²’lik
2 adet bar, lounge’lar, güneşlenme ve yemek yeme platformları, duşları ve uçurtmaya
benzetilen su sporları merkezini içerir. Hafif ve kuma oturacak şekilde tasarlanan konstrüksiyonlar
ahşap kaplanmıştır. Dinlenme amaçlı kullanılan bu genç ve sportif mekâna
dinamik biçimler uygun görülmüştür.
✎
1985 yılında öğrencilerin sosyal ihtiyaçlarını karşılamak üzere Boğaziçi Üniversitesi’ne
tahsis edilen ve 1991-2002 yılları arasında etaplar halinde inşa edilen Kilyos Sarıtepe
Kampusu’nun sınırları içerisinde yer alan ve Boğaziçi Üniversitesi Mezunlar Derneği tarafından
işletilen Burç Beach I ve II, içerisinde su-doğa sporları merkezini de barındıran
günübirlik kıyı tesisleri olarak tasarlanmıştır. İstanbul’un deniz sporları yapılabilecek az
sayıdaki kıyılarından biri olan Kilyos Koyu’ndaki Gümüşdere plajında 2003 yılından beri
faaliyet gösteren Burç Beach I’in yanına 2008 yılında Burch Beach II de eklenerek, Boğaziçi
Üniversitesi Kilyos Sarıtepe Kampusu’nun yaz tatilleri ve aktiviteleri için kullandığı
kıyıdaki rekreasyon alanları büyütülmüştür. Gerek Kıyı Kanunu’nun gerektirdiği hafif ve
geçici strüktür yapma zorunluluğu, gerekse sürekli hareket halinde olan ve özel bitki
örtüsüne sahip bu kumsalın dünyanın belli başlı kumul alanlarından biri olması, bu
hassas habitatın korunması amacıyla tüm tesisin kum zemin üzerine oturtulmasını gerektirmiştir.
Ahşap ve metal elemanların kuru montaj sistemi ile bir araya getirilmesiyle
oluşturulan bu konstrüktif dil, kendini tesisin kimliğinde geçicilik ve hafiflik olarak, plan
şemasında ise araziye ortogonal olmayan bir düzende dağılma olarak dışa vurmaktadır.
Yalnızca yaz aylarında kullanılan tesisler, plajda gerçekleştirilen pratiklerin egemen olduğu
alansal mantığına uygun olarak araziye rizomatik bir biçimde dağıtılmıştır. Farklı
olasılıkların oluşmasına imkân veren bu çoğulcu tasarım dili, sahilde gerçekleşen performatif
eylemleri ve bunların geçici olduğu kadar dinamik de olan niteliklerini yapıların
hem mimari kurgusunda ve malzeme kültüründe hem de estetik dilinde başarıyla
yansıtmaktadır.
263