Lubuskie Pismo Literacko-Kulturalne

A więc oprócz takich postaci jak Cz. Miłosz (Nikeza Pieska przydrożnego w 1998), T. Różewicz (Matkaodchodzi, 2000) zostały wydane w języku litewskimksiążki J. Pilcha (Inne rozkosze i Pod mocnym aniołem,2001), W. Kuczoka (Gnój, 2004), D. Masłowskiej(Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną,2006), A. Stasiuka (Jadąc do Babadag, 2005),W. Myśliwskiego (Traktat o łuskaniu fasoli, 2007),O. Tokarczuk (Prawiek i inne czasy, 1997 i Bieguni,2008), a także książki nienominowane, ale nie mniejciekawe: Andrzeja Sapkowskiego (Miecz przeznaczenia),Andrzeja Zaniewskiego (Szczur), AntoniegoLibery (Madame), Doroty Terakowskiej (Córka czarownic,Ono, Tam gdzie spadają anioły) i inne. Ponieważutwory tych autorów są popularne w literaturzepolskiej, więc ich wydanie w języku litewskim podyktowanebyło oczywiście także względami komercyjnymi,ale chyba nie tylko. Jednakże nie ze względówkomercyjnych po odzyskaniu niepodległościzwiększyło się zainteresowanie literaturą o tematycehistorycznej. Wśród przekładów z języka polskiegopojawiają się powieści o tematyce historycznej i tozarówno dotyczące okresu wspólnej historii polsko--litewskiej, jak też innych okresów. Stąd wśród prezentowanychpo litewsku autorów polskich znalazły się takróżne nazwiska jak: Halina Auderska, Leo Belmont,Józef Ignacy Kraszewski, Zofia Kossak, Teodor Jeske--Choiński, Antoni Marczyński, Adam Czekalski.Dlaczego tak się dzieje? Przekłady literaturypolskiej dokonane przez wspomnianych pisarzylitewskich są obliczone na czytelnika wykształconego,stąd wybór autorów i trudniejszych tekstów,należących do literatury z tzw. górnej półki.Natomiast wydawcę interesuje głównie odbiorcamasowy, więc zatrudnia on często tłumaczy, dlaktórych nie mają znaczenia ani treść, ani waloryartystyczne utworu i wydaje np. Katarzynę Grocholę.Jak zauważa pani dr Teresa Dalecka, wydawnictwaw Kownie są nastawione na bardziej masowegoodbiorcę, podczas gdy w Wilnie wydaje się książkidla czytelnika z większymi wymaganiami.Autorzy przekładów literatury polskiej prezentująinteresy raczej kultury litewskiej niż polskiej. Wynikato nie z chęci zapełnienia luk kulturowych, lecz chodzio wzbogacenie pewnych kręgów tematycznychwłasnej literatury. Wydawcom przyświeca idea przekazaniaw języku ojczystym tego, co w kulturze obcejuważają dla siebie za najbardziej ciekawe. Wybierasię teksty do przekładu nie dlatego, że są reprezentatywnedla kultury, z której się wywodzą, lecz dlategoże ich przekład może wejść w twórczy dialogz literaturą rodzimą, proponując jej nowe wzorce, nowejęzyki, nowe kryteria. Miejmy nadzieję, że i w przyszłościnie tylko prawa rynku będą decydowałyo doborze autorów polskich do tłumaczenia na języklitewski.14