Lubuskie Pismo Literacko-Kulturalne

KatosHistoria polskiego kina niezależnego w Polscew oparciu o działania zielonogórskiej grupy filmowejSky PiastowskiePolskie kino niezależne wykiełkowało w szczelinachsolidnego popeerelowskiego lasu betonu.W połowie lat 90. świadomość przeciętnego Polakai kierunek jego spojrzenia warunkowały talerzesatelitarne montowane w zastraszających ilościachprzez techników telewizyjnych i operatorówkablówek. Dla przedstawiciela klasy pracującej,wymęczonego wieczną regeneracją rozszarpywanychnadziei na lepszą Polskę, było to istne oknona świat i sposób na życie. W samym środkupokancerowanych komunistycznym dziedzictwemblokowisk pojawił się wówczas nowy przedstawicielmłodzieżowej subkultury – filmowiec offowy.Marzyciele, ale i realiści, bardzo szybko pokazali, żesami potrafią tworzyć modę na swój sukces, żemarzenia, jakie by one nie były wymyślne, realizujesię samemu. Pomiędzy blokami pojawiły się więcpierwsze grupy dorastających nastolatków, ambitniepochłoniętych ganianiem w maminych szlafrokach,perukach na głowie i z plastykowymi pistoletamiw rękach. Zabawiali osiedle odgrywaniem scen godnychsurrealistycznego humoru w stylu MonthyPythona. Uwielbiali zresztą bawić się parodiowaniemświatowego kina. Dojrzałe, nowokapitalistycznespołeczeństwo reagowało na ich popisy jak nawioskowego głupka, któremu udało się wreszciepowiedzieć dowcip. Młodym fascynatom filmuwystarczały archaiczne VHS-ki i dwa magnetowidy,by pokazać siłę dziesiątej muzy. Każdą wolną chwilępoświęcali pracy nad osiedlową, „międzyklatkową”produkcją filmową. Ogrom wysiłku i wyrzeczeń,raczej po prostu młodzieńczej energii i ogromnejsatysfakcji. Mieli w ręku swoje własne filmowe dzieło.Organizowali więc „światowe” – czytaj osiedloweKatos31