Lubuskie Pismo Literacko-Kulturalne

je w należyty sposób wykorzystywać w swoich pracachprzekładowych. Należy tu podkreślić, iż (opróczwymienionych powyżej) do uznanych tłumaczy literaturypolskiej na Słowacji należą również: JozefMarušiak, Vlastimil Kovalčík, Peter Milčák i KarolChmel, którzy w znamienny sposób przyczynili się dowypromowania literatury polskiej w swoim kraju.Błędnym byłoby w tej chwili stwierdzenie, żeobecnie współczesna literatura polska nie jest naSłowacji przekładana. Można jednak konstatować,że w porównaniu z przeszłością nastąpiła stagnacja.Publikuje się bowiem nieco mniej polskich książekw przekładzie na język słowacki niż miało to miejscedo 1989 r., a więc jest jej stanowczo za mało. Takasytuacja nie jest uwarunkowana bynajmniej brakiemzainteresowania słowackich translatorów bądźczytelników nowymi polskimi dziełami na wewnętrznymrynku księgarskim, ale uzależnieniem odwarunków ekonomicznych, z którymi borykają sięsłowackie wydawnictwa. Chociaż z polskiej literaturyna język słowacki zostały przetłumaczone dziełatakich znakomitych polskich autorów jak: Z. Herbert,W. Szymborska, Cz. Miłosz, T. Różewicz, T. Konwicki,W. Myśliwski, Z. Domino itd., to jednak brakujetytułów i nazwisk „ukrytych” polskich autorów,którzy w swojej twórczości prezentują wysoki literackikunszt, a co za tym idzie, osiągają europejskipoziom. Uzupełnienie tych braków stanowi wyzwaniedla słowackich translatorów dzisiaj i naprzyszłość.Andrii BondarPolacy po ukraińsku.Co już jest i co tłumaczyć?Nie przesadzę i nie pomylę się, iż tekstów literaturypolskiej wystarczy chyba na kilka pokoleńukraińskich tłumaczy. Ciekawie jednak, co stanowidla aktualnej ukraińskiej kultury największe zainteresowanie,co jest potrzebne, co przemawia i odpowiadana ważne pytania? Czyli, co trzeba tłumaczyćtutaj i teraz, a nie to, co jeszcze poczeka na następnepokolenia.Pierwsza kategoria tekstów zdaje się dla mnieoczywistą. Jest to współczesna literatura polska,która na Ukrainie zaistniała i czuje się chyba nieźle,choć zawsze się wydaje, że sytuacja może być lepszaod obecnej. Przede wszystkim opublikowane zostałyutwory pisarzy i pisarek „pierwszego rzędu”. Pojawiłsię prawie cały prozatorski dorobek Olgi Tokarczuki Manueli Gretkowskiej, których teksty cieszą sięstałym powodzeniem nielicznych smakoszy literaturypięknej. Są już przekłady powieści autobiograficznejJanusza Głowackiego Z Głowy, powieści Dziewięći Jadąc do Babadag Andrzeja Stasiuka, Wojny polsko-ruskiejpod flagą biało-czerwoną DorotyMasłowskiej, Lubiewa Michała Witkowskiego(przekładu którego dokonałem dwa lata temu),powieści Tartak Daniela Odiji, Osiem czteryMirosława Nahacza, Gnój Wojciecha Kuczoka,Pogoda dla wszystkich Marka Ławrynowicza. Rzeczjasna, nie jest tych autorów za dużo. Muszę jednakpowiedzieć, że jest ich najwięcej w porównaniuMIÊDZYNARODOWY FESTIWAL LITERACKI17