1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

NOL BREDEROO, EEN BIJZONDERE LIEFHEBBER
Johan Pot
In kringen van verzamelaars van Zuid-
Amerikaanse cactussen was de naam Brederoo
een begrip. Toch kwam het geregeld
voor dat de man niet herkend werd in een
gezelschap. Dit was tekenend voor zijn persoon.
Arnold Brederoo had al van jongs af
aan een grote belangstelling voor de natuur.
Zijn ouders hadden gehoopt, dat hij
zich zou bekwamen op economisch gebied,
maar voor Nol stond de keuze vast.
Na de MULO volgde hij de middelbare
tuinbouwschool.
Toen Nol in 1946 Tiny, zijn vrouw, ontmoette,
had hij al een bakje met cactussen.
Zij vond de plantjes gelukkig ook wel
leuk. De verzameling bestond hoofdzakelijk
uit dwergcactussen, die rebutia’s bleken
te zijn.
Nadat Tiny en Nol getrouwd waren, verhuisde
het bakje naar het platje. Hier was
Nol elke zondag te vinden. Urenlang kon
hij zijn troetelkinderen bekijken.
Tijdens zijn opleiding had hij al geleerd,
dat men door tekenen het best kan waarnemen.
Hij bleek een uitzonderlijk talent te
hebben zijn observaties aan het papier toe
te vertrouwen. In de zestiger jaren schafte
hij zich een microscoop aan. Nu kon hij
zich helemaal uitleven. ‘s Avonds in de
huiskamer kon hij geconcentreerd zaadjes,
areolen of bloemdoorsneden bekijken,
waarna de ene na de andere fraaie tekening
volgde.
In die tijd ontmoette Nol de heer A.F.H.
Buining. Deze was zeer geïmponeerd door
de prachtige illustraties. Er ontstond een
hechte vriendschap. Ze deelden de belangstelling
voor rebutia’s en konden er
urenlang over bomen. Juist in die tijd was
Friedrich Ritter actief als veldonderzoeker,
1917-1999
waardoor allerlei nieuw materiaal beschikbaar
kwam.
Buining bestudeerde ook het geslacht
Discocactus en vond in Nol natuurlijk
een goede partner. Ze kwamen tot een
groot aantal nieuwbeschrijvingen, waarbij
de tekst van Buining ondersteund werd
door illustraties van Nol. Veel van dit werk
is te vinden in het boek “Discocactus” van
Buining.
Een ontmoeting met John Donald kon
niet uitblijven. Donald was een specialist
op het gebied van Rebutia en Sulcorebutia.
Sulco’s waren in de zeventiger jaren nog
weinig in omloop en ze spraken Nol sterk
aan, misschien wel omdat het geslacht
overzichtelijk leek.
In Oberhausen werd de studiegroep
“Freundenkreis Sulcorebutia” opgericht en
Nol werd uitgenodigd toe te treden. De
groep beschikte over authentiek materiaal
van zowel Walter Rausch als van Alfred
Lau. Iedere cactusliefhebber weet, dat het
vaak onmogelijk is een onbekende plant te
determineren. Het was voor Nol dan ook
een geweldige impuls onderzoek te kunnen
verrichten aan natuurzuivere planten.
De leden van de studiegroep voorzagen
hem van honderden zaadbessen en bloemen
op alcohol. Er volgden publicaties van
Brederoo en Donald.
Belangwekkend was de bijdrage van Nol
in 1985. Na intensieve studie onderscheidde
hij de sulcorebutia’s in drie groepen op
grond van zaadkenmerken. Talloze zaden
had hij daarvoor doorgesneden met een
scheermesje en door de microscoop bekeken.
Met een ongelofelijke accuratesse
legde hij zijn waarnemingen vast op het
papier.
Succulenta jaargang 79 (3) 2000 115