1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

veau zodat er bijzonder weinig regen valt.
De bodem is er dan ook zeer spaarzaam
begroeid. In het landschap overheerst de
kleur zwart (vanwege het lavagruis). Ondanks
de droogte wordt er wel wat aan
landbouw gedaan, zoals uien en aardappels.
Langs zulke akkertjes zijn vaak
succulente onkruiden te vinden zoals Mesembryanthemum
cristallinum, een kruipend
eenjarig plantje met witte bloemen
en voorzien van glasachtige papillen op
stengels en bladeren (foto 1). Prachtig om
met een loep te bekijken. Wijnbouw wordt
er natuurlijk ook bedreven, meestal met
kunstmatige bevloeiing. Om het schaarse
regenwater te verzamelen, hebben de
wijnboeren de druivenstokken in kuilen
geplant. Het frisse groen van de druivenbladeren
contrasteert fraai met de zwarte
lavabodem (foto 2). Behalve het indrukwekkende
maanlandschap van Timanfaya
zijn er in het zuidelijk deel van het eiland
andere interessante bezienswaardigheden,
zoals de oude krater El Golfo met werkelijk
smaragdgroen water en de zoutpannen
(Salinas de Janubio) die, afhankelijk van de
mate van indamping, verschillende kleuren
water hebben. Vlak bij zee is daar tussen
de rotsen een zout-tolerante plant te vinden
die er, net als de Zeeraket op onze stranden,
succulent uitziet. Dat is Zygophyllum
fontanesii, een bladsucculent uit de tropische
familie Zygophyllaceae, met een
merkwaardige groen-bruine kleur en blaasvormig
opgezwollen bladeren waardoor de
plant een beetje op een bruinwier lijkt.
Zoals gezegd is het noordelijk deel van
Lanzarote in botanisch opzicht het meest
interessant. Het geslacht Aeonium is op alle
eilanden goed vertegenwoordigd en op
Lanzarote groeit onder meer A. lancerottense
die, zoals de naam al zegt, alleen
op Lanzarote voorkomt. Het is één van de
weinige rose-bloeiende soorten van dit geslacht.
De planten vormen mini-boompjes
met een bladrozet van grijsgroene gepunte
bladeren aan de uiteinden van de stengels.
Ik heb daar helaas geen mooie dia van
want in september zijn Aeoniums allang
uitgebloeid. Op de noordpunt van het eiland
heeft men een fraai uitzicht op het
dichtbij gelegen eilandje La Graciosa. Op
de rotshellingen vonden we daar een ander
endeem van het eiland, Sedum lancerottense,
een soort met langgesteelde, gele
bloemen (foto 3). De foto toont een meegenomen
stek die meteen het jaar daarna
al prachtig bloeide. Jammer genoeg is de
plant tijdens mijn verhuizing 3 jaar geleden
om een of andere duistere reden zoekgeraakt.
Op deze plek aan de noordkust komt
ook een fraaie Limonium-soort voor, verwant
aan de Lamsoor van onze kwelders.
De noord-westkust is botanisch zeer interessant.
Dit is het meest vochtige deel van
Lanzarote en omdat de hellingen van het
Famara-massief steil naar beneden lopen,
zijn er veel verschillende biotopen en dus
soorten te vinden. Helemaal beneden, in
de bocht van de kustlijn, bevindt zich een
van de weinige zandstranden van het eiland
en daar vonden we een ook langs
onze Noordzeekust voorkomende Euphorbia-soort,
E. paralias, de zeewolfsmelk (foto
4). Deze soort blijkt langs de gehele
westkust van Europa voor te komen en het
zal duidelijk zijn dat de zaden vooral door
de zee worden verspreid. Bij proefjes in
het lab bleken de zaden wel een jaar te
kunnen drijven. Vanaf het strand loopt een
smal pad steil omhoog. Op enkele tientallen
meters hoogte komt een vegetatietype
voor dat op de meeste andere eilanden
ook voorkomt, namelijk een open begroeiing
met Euphorbia balsamifera en veel
Senecio kleinia, een stamsucculent uit de
composietenfamilie die op latere leeftijd
grillige, decoratieve vormen kan aannemen
(foto 5). Het worden struikjes met vuistdikke
stammen met aan het uiteinde van
de takken een krans langwerpige blaadjes
die enigszins aan de bladeren van oleanders
doen denken (daarop slaat de naam
neriifolia). De langgesteelde bloemen staan
bij elkaar in het midden van de bladrozetten;
ze zijn paardebloemachtig en na
Succulenta jaargang 79 (5) 2000 207