1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

Gelukkig bestaan er wetenschappelijke
instituten die expedities kunnen uitzenden.
Deze kunnen nieuw en vooral betrouwbaar
materiaal verzamelen, dit laten vermeerderen
en doorspelen aan de liefhebber. Ik
herinner me echter een bijeenkomst in Wageningen,
waar gesteld werd dat vooral de
liefhebbers de planten koesteren, waardoor
ze in leven blijven. De wetenschappers
zouden daarvan moeten kunnen profiteren.
Blijkbaar werd niet te veel verwacht van de
stroom planten die door een wetenschappelijk
instituut zou worden afgegeven. Afgezien
daarvan is het de vraag hoeveel van
deze expedities bekostigd kunnen worden
en wat de resultaten zullen zijn. Hoeveel
ervaring moet men hebben voordat men
populaties vindt die door bijvoorbeeld Ritter
en Rausch niet ontdekt werden?
Men kan zich afvragen, of aan het uitgraven
van planten of het wegnemen van
stekjes door liefhebbers onder alle omstandigheden
paal en perk gesteld moet worden.
Ik kan me de volgende constructie
voorstellen.
Leden van de vereniging melden zich bij
een hiervoor in het leven te roepen commissie,
als zij voornemens zijn cactussen in
het wild te verzamelen. Zij geven nauwkeurig
op welk gebied ze willen bezoeken. De
commissie bepaalt, of dit zinvol is. Mocht
het antwoord positief zijn, dan zal deze
commissie moeite doen de vereiste vergunningen
te verkrijgen.
Bij terugkeer dient de verzamelaar de
meegenomen planten te laten registreren.
De commissie onderhoudt een database
waarin iedere plant is vermeld. Mocht een
plant sterven, dan wordt daarvan melding
gemaakt bij de commissie. Zou blijken dat
de verzamelaar niet de capaciteiten heeft
een groot deel van de meegebrachte planten
gedurende een langere periode in leven
te houden, dan zal hij niet meer in aanmerking
komen voor een vergunning.
De verzamelaar voorziet de commissie
van nauwkeurige documentatie van de
meegebrachte planten wat betreft vind-
plaats. Wetenschappers moeten hiervan
ongelimiteerd gebruik kunnen maken, als
ook van het originele materiaal. Nieuwbeschrijvingen
kunnen gedaan worden aan
de hand van legaal ingevoerde planten.
De verzamelaar verklaart zich bereid
zorg te dragen voor betrouwbare vermeerdering
en stelt deze tegen kostprijs ter beschikking
van andere liefhebbers. Van enig
winstbejag is aldus geen sprake.
Ik ben van mening, dat met bovenstaande
constructie een groot deel van de grove
beschadigingen van de natuur vermeden
kan worden. Wie zal er voor een illegale
import nog veel geld neertellen, als hij eenzelfde
plant ergens voor zeer weinig kan
afhalen?
Ik heb me nog afgevraagd, of er een
limiet aan het aantal meegenomen planten
gesteld zou moeten worden. Dit is niet zo
maar te beantwoorden.
In principe volstaan twee individuen van
dezelfde soort van één standplaats. De
daarvan verkregen zaailingen kunnen een
schat aan informatie opleveren. Een iets
bredere basis voor de nakomelingen is
echter gewenst. Ik zou dan ook geen problemen
hebben met een aantal van tien.
Als een populatie ten onder zou gaan omdat
er tien planten verdwijnen, dan zal zij
zeer waarschijnlijk ook uitsterven zonder
deze ingreep.
Hiermee is nog niet duidelijk hoeveel
planten er maximaal op een reis meegenomen
zouden mogen worden. Er zijn mensen
die te voet een gebied bereizen, waar
misschien nooit meer een cactusverzamelaar
zal komen. In dat geval kan een gelimiteerd
aantal planten betreurd worden.
Deze mensen zullen echter geen koffers
vol met planten met zich meezeulen tijdens
hun tocht.
Ik hoop met dit artikel een aanzet te geven
tot een discussie die mogelijk tot een
zinvolle regelgeving zal leiden.
Gagarinstraat 17, 1562 TA Krommenie.
Succulenta jaargang 79 (6) 2000 267