1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

men namen we de kortere Ajo Mountain
Drive. Vrij kort na het begin van deze
rondrit kan men al overal de Organ Pipe
(Stenocereus thurberi) zien, waar het park
naar vernoemd is. Deze planten groeien
hier aan de noordelijke grens van hun verspreidingsgebied
en vaak worden de groeipunten
gedood door de vorst. De planten
lopen dan van onderaf uit, maar de stammen
blijven wel leven en worden zelfs
veel dikker dan soortgenoten zuidelijker in
Mexico. Verder zagen we ook al vrij snel
Echinocereus fasciculatus en Echinocereus
engelmannii var. acicularis en het is moeilijk
te zeggen waar de ene soort ophoudt
en de ander begint. Het is zelfs maar
de vraag of ze niet beide deel uitmaken
van een zeer variabele soort. Ook groeit
hier Cylindropuntia fulgida. De plaatselijke
knaagdieren maken gebruik van afgevallen
leden om een absoluut ondoordringbaar
nest te maken. Geen roofdier dat daar inkomt!
Verderop in de rondrit zagen we eindelijk
waar we voor gekomen waren: Echinocereus
nicholii. Een helling stond er vol mee
en vanaf de weg (nou ja) zagen we de vele
geel bedoornde groepen al staan. Deze
planten verschillen in uiterlijk zeer duidelijk
van de erop gelijkende Echinocereus engelmannii.
De meeste groepen stonden in
volle bloei en we namen weer vele foto’s.
Tevreden reden we verder, stopten hier en
daar voor nog wat foto’s o.a. van een magnifieke
groep E. nicholii aan de rand van
de weg, hangend over de rand van een helling.
We vertrokken daarna naar Ajo, waar
we hoorden dat de regen van deze dag de
eerste was van de hele winter en dat men
er zeer blij mee was.
De volgende dag namen we de Puerto
Blanco Drive, waar we wederom Echinocereus
fasciculatus zagen, maar ook Cylindropuntia
bigelovii, de meest gevreesde
cactus van de V.S., maar wat een bloemen!
Een bloeiende plant is zeker een sieraad
voor elke verzameling, maar ik vermoed
dat deze plant wel in een hoek moet
worden gehouden om verwondingen bij
argeloze bezoekers (en bezitters!) te voorkomen.
We kwamen ook planten tegen van
Ferocactus emoryi, maar deze waren lang
niet zo groot als de vaak forse exemplaren
van Ferocactus wislizenii , die we reeds
eerder gezien hadden. Een heel eind verderop,
na onder meer een plek met een
cristaat van de Saguaro, leidt de rondrit
naar een meertje van ongeveer 1000 m2.
Het was een verrassing voor ons om dit
meertj te vinden in dit droge land. Ook
de Saguaros die op enige tientallen meters
ervan groeiden, waren er zo te zien blij
mee. Meertjes als deze zijn in het droge
zuidwesten van de V.S. zeldzaam geworden,
omdat er meer mensen leven dan
de natuur aankan. Er wordt meer water
gebruikt dan er valt, met als gevolg dat
het waterpeil daalt en de meertjes met een
vaak unieke fauna verdwijnen.
Na dit meertje kwamen we bij een plek
met Opuntia kunzei, een laag groeiende
cylindropuntia. Deze zagen er verdroogd
uit en hadden duidelijk behoefte aan water.
Verderop zagen we, vlak langs de grens
met Mexico, Pachycereus schottii. Deze
planten groeien hier in het Organ Pipe National
Monument aan de absolute noordgrens
van hun gebied en hebben vaak te
lijden in koude winters. Volgens schattingen
groeien er in de V.S. niet meer dan 50
individuen in het wild. De stammen vriezen
vaak in en lopen aan de onderkant weer
uit, maar in tegenstelling tot de Organ Pipe
sterft de stam na vorst vaak af. We zagen
dan ook veel beschadigde planten, maar
ook een enkele kleine plant. Een pachycereus
deed ons zelfs het genoegen in bloei
te staan.
Na het verlaten van het Organ Pipe reden
we naar Sells, omdat zuidelijk daarvan een
locatie is waar Echinocereus nicholii en E.
engelmannii door elkaar zouden groeien,
maar waar geen hybridisatie voorkomt. Dit
zou een bewijs zijn dat dit twee goede
124 Succulenta jaargang 79 (3) 2000