1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

REBUTIA RITTERI IN DE ROTSTUIN
Rob Bregman
Nee, de hierbij afgebeelde planten groeien
niet in het wild maar in mijn rotstuin.
U ziet, als je maar genoeg puin in je tuin
gooit en met de camera genoeg inzoomt,
kun je een mooi natuurlijk plaatje krijgen.
Veel cactussoorten die in de natuur op grote
hoogte groeien, met name de soorten
uit de Andes, krijgen het ‘s zomers in onze
kasjes benauwd. De knoppen verdrogen en
er ontstaan gele of bruine brandplekken
die zich later niet meer herstellen. Die soorten
doen het ‘s zomers veel beter buiten,
met een dak erboven zodat de potten tijdens
een regenbui niet nat worden. Naast
de winterharde Opuntia’s kunnen enkele
soorten van andere geslachten ook in de
volle grond zonder enige beschutting worden
gekweekt. Ik heb goede ervaringen
met parodia’s, gymnocalyciums, oroya’s,
lobivia’s en rebutia’s maar dan moet er wel
aan een paar voorwaarden voldaan worden.
Mijn methode is als volgt. In het voorjaar,
na de IJsheiligen, maak ik de rotstuin
klaar door onkruid te verwijderen en het
achterste gedeelte flink op te hogen. Door
regen en wind wordt zo’n kunstmatig relief
elk jaar weer genivelleerd, dus dat breng
ik weer op de gewenste hoogte. Een behoorlijk
hoogteverschil moet er zijn, want
een optimale afwatering is de belangrijkste
voorwaarde voor sukses. Als een plant in
een rotstuin dood gaat, is het meestal als
gevolg van wortelrot. De bovenste 5 cm
van de grond mogen geen water vasthouden
en moeten dus vooral uit stenen, zand
en grind bestaan. Ik maak schuin aflopende
terrassen en ondersteun die met stenen.
Een tweede belangrijke voorwaarde is
de ligging, bij voorkeur pal op het zuiden
geëxponeerd zodat de zon min of meer
loodrecht kan instralen. Dan haal ik de
planten uit de pot en plant ze zó diep dat
de wortelkluit op de aarde rust onder de
toplaag. Flink wat stenen er omheen en
klaar is Kees, want je hoeft er de hele
zomer niets aan te doen. De stenen worden
in de zon gloeiend heet en zorgen daarmee
voor een opwarming van de toplaag van de
bodem. Onder deze omstandigheden hebben
de planten geen last van ongedierte
zoals spintmijten en wolluizen. Die regenen
er gewoon af. De bedoorning wordt steviger
en de bloemen blijven langer goed.
Het enige onderhoud bestaat uit het weren
van slakken die vooral in regenachtige perioden
nog wel eens de planten aanvreten
en uit het af en toe verwijderen van een enkel
grassprietje of de bekende gele klaverzuring.
Soms kunnen andere beesten lastig
zijn; kraaien hebben de onhebbelijke gewoonte
om planten met hun snavel uit de
grond te wippen, puur vandalisme dus. Konijnen
en mollen moeten uiteraard ook geweerd
worden. In de herfst (het precieze
moment hangt van het weer af) spit ik de
planten weer uit en zet ze terug in de
potten of met kluit en al in een bak en
overwinter ze in de kas. Een dergelijke
kweekwijze lukt natuurlijk alleen goed met
planten in goede conditie. Planten met een
zwak wortelstelsel kunt u beter op een beschaduwde
plek in de kas in een zandig
grondmengsel weer aan te praat krijgen.
Verder hangt het succes van rotstuincultuur
natuurlijk ook van het weer af. In een
mooie zomer gaat het altijd goed en kunnen
bij voorbeeld zelfs een aantal soorten
notocactussen, matucana’s, mammillaria’s
en echinocereussen het in de rotstuin goed
doen, maar in een mindere zomer kun je ze
al na een week regen zo maar kwijt zijn.
Dat risico neem ik dus maar niet, want je
weet nooit van te voren wat voor zomer het
wordt.
152 Succulenta jaargang 79 (4) 2000