1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

de plant het ditmaal stellen met een potje
van 6,5 cm, dat ergens op de hoek van een
tafel, langs de middengang werd neergezet
en waaraan verder niet zoveel aandacht
werd geschonken.
De groei was aanmerkelijk minder uitbundig:
in de loop van een zestal jaren
produceerde de plant een viertal vertakkingen
van elk 6 a 7 segmenten. En toen
gebeurde het: einde mei van dit jaar ontwaarde
ik opeens een bloemknop, midden
op het voorlaatste segment van een der
vertakkingen. De knop ontwikkelde zich
probleemloos verder en op 11 juni mocht
ik de geopende bloem bewonderen.
Zoals gezegd ontspruit de bloem midden
op een segment en dus niet op de rand.
Het lichtgroene vruchtbeginsel vertoont
slechts enkele areolen, met een kastanjebruin
schutblaadje en 4 a 5 nietige, korte
doorntjes. Aan de bovenste rand van het
vruchtbeginsel gaan de schutblaadjes over
in schubben van een vijftal millimeter lang,
gewapend met wat men eerst geneigd
zou zijn als borstelharen te beschouwen,
doch die in feite fijne en zeer agressieve
doornen zijn! Daarna komen de kort-lancetvormige
buitenste bloemdekbladen, die
lichtgroen met bruinachtig uiteinde zijn,
om geleidelijk over te gaan tot de ietwat
meer verlengde overgangsdekbladen, rood
met groene middenstreep. De binnenste
Opuntia microdisca
bloemdekbladen tenslotte, zijn breed en afgerond,
soms lichtjes getand met een klein
stekelpuntje en prachtig rood gekleurd. De
meeldraden zijn eveneens rood met roomkleurige
helmknoppen. De stijl is wit tot
licht groenachtig, terwijl de 6 tot 8-lobbige
stempel donkergroen tot bijna zwart is.
De bloem opent zich twee opeenvolgende
dagen, waarna ze gaat verflensen.
Waarom deze plant wel bloeide en de
vorige niet, valt moeilijk te verklaren. Ik
schreef daarnet dat de plant op de Pampa
de Hualilan niet in bloei stond en het is zo,
dat bepaalde stammen van Opuntioideae
steriel zijn en zich uitsluitend door spruiten
vermeerderen (aldus klonen vormend). Een
voorbeeld hiervan is Tephrocactus halophilus
en men denke ook aan Opuntia salmiana,
die wel bloemen doch nooit vruchten
produceert.
Wat P-52 betreft lagen de zaken enigszins
anders. Deze plant is afkomstig van de
Cuesta de Capillitas (Provincie Catamarca,
op 2800 meter hoogte), alwaar ik toevallig
een bloeiende plant van dezelfde stam
fotografeerde ter illustratie van mijn boek
over Argentijnse cactussen!
Na wat informatie ingewonnen te hebben,
bleek dat de plant bij de heer Vanaverbeke
nooit bloeide, doch bij Jörg Piltz
hoorde ik dat ze wel regelmatig bloemen
voortbracht…
Succulenta jaargang 79 (6) 2000 257