1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

poeder, dat ware wonderen verricht om rotting
te voorkomen.
Aan de zijkanten van de takken bevinden
zich de areolen in een aantal insnoeringen.
Plant de stek zo diep dat ten minste 4
– 7 areolen onder de grond zitten. Wel
nevelen, maar pas na 2-3 weken, als te
merken is dat de stekken beworteld zijn,
voorzichtig gieten. Uit de areolen onder
de grond komen na 5-8 weken de nieuwe
zijscheuten bovengronds. Zijscheuten, die
bovengronds ontstaan moet u verwijderen,
want die blijven dun en klein. Ze nemen
voedsel weg van de ondergrondse uitlopers,
die al snel zelf wortels maken en
verder uitgroeien tot een plant met 3 tot 6
takken.
Nieuwe planten zijn natuurlijk ook in vele
variaties verkrijgbaar bij specifieke handelaren
in epiphyllums, onder andere op
de cactusbeurzen die door afdelingen van
Succulenta georganiseerd worden. Maar
ook via Internet is inmiddels veel informatie
beschikbaar en zijn planten verkrijgbaar.
Hoewel de Nopalxochia ackermannii een
der meest gekweekte cactussen is, is de
herkomst nog altijd raadselachtig. Deze
plant werd volgens Barthlott reeds in de
16e eeuw in oude Spaans-Mexicaanse literatuur
genoemd en afgebeeld, en kort na
de invoer in Londen in 1829 wetenschappelijk
beschreven door Adrian Hardy Haworth
(volgens Pizetti overigens al in1812).
De soortnaam herinnert aan George Ackermann
die deze plant in 1824 invoerde.
De soort die Haworth als ackermannii beschreef
is moeilijk te kweken en vermoedelijk
niet identiek met de tegenwoordig
onder die naam gekweekte planten. Als
Nopalxochtli was deze plant al bij de Azteken
bekend. Nopal is een indiaanse naam
voor alle opuntioiden. Gordon Rowley kon
in 1970 aantonen dat het hierbij naar
alle waarschijnlijkheid gaat om een in de
laatste eeuw ontstane kruising van de
blauw-rood bloeiende Heliocereus speciosus
(Cavanilles) Britton en Rose en de
wit-roze Nopalxochia phyllanthoides (de
Candolle) Britton en Rose. Omdat het hier
een hybride betreft, draagt de plant tegenwoordig
een nieuwe naam, waaronder hij
evenwel nog nauwelijks bekend is: x Heliochia
vandesii (Hort.) Rowley. Backeberg
(1976) geeft als oorsprong van de ackermannii
aan: Mexico (Chiapas, Oaxaca).
In de literatuur worden ook andere namen
nog gebruikt, bijvoorbeeld bladstengelcactus,
Phyllocactus en Epiphyllum.
Een beschrijving uit 1854 laat zien dat
cactusliefhebbers toen al enthousiast waren
over deze planten en dat in bloemrijke
taal wisten te uiten (zie Krook, 1854). Ook
was men toen in staat prachtige pentekeningen
te maken van cactussen (zie figuur).
Krook, 1854
“De wapenen, waarvan de meeste andere
Cactus-soorten zijn voorzien, missen
deze planten geheel en al; slechts in de
vroegste jeugd, zijn de in de kerven der
takken staande areolen, met eenige zeer
kleine, nauwelijks te bemerken haarborsteltjes
bezet, die zij echter zeer spoedig weder
verliezen.
De bloemen van bijna alle soorten zijn
groot en prachtvol, doch slechts bij eenige,
die in den nacht bloeijen, welriekend; zij
komen steeds uit de zijdelingsche kerven
der takken te voorschijn; haar duur is ongelijk,
eenige duren maar éénen dag of,
bij de nachtbloeijers, maar éénen nacht, als
wanneer zij voor altijd reeds weder verwelken;
andere daarentegen bloeijen 3 à 4
dagen achter elkander onafgebroken door.
De kleur der bloemen is veelal witachtig,
bij eenigen echter ook wel rozerood en bij
anderen scharlakenrood. De meeste soorten
bloeijen zeer mild.”
Succulenta jaargang 79 (5) 2000 203