1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

Consensus lijkt echter onbereikbaar, zeker
in zo’n plastische materie als taxonomie,
waarbij opvattingen over het
geslachts- en soortsconcept altijd tot veel
discussie aanleiding gegeven hebben.
Of, zoals de Utrechtse hoogleraar Dr A.A.
Pulle [1952] schreef: “Om stabiliteit te krijgen
moet eerst de wetenschappelijke plantensystematiek
vermoord en begraven zijn.”
Dat heeft mede te maken met het feit, dat
taxonomie altijd bezig is met het grijpen
van het ongrijpbare. Men probeert iets in
kaders te vangen, wat zich niet vangen laat.
De natuur trekt zich zelden iets aan van
onze kunstmatige systemen.
Toch lijkt het er op, dat er nu een groeiende
consensus gaat ontstaan.
De vraag is interessant, hoe zoiets bereikt
kon worden. Ik denk, dat een complex
van factoren hiervoor verantwoordelijk is.
Ik noem hieronder een paar van die factoren:
1. Voor de liefhebber/verzamelaar is het
interessant om een boekwerk in de kast
te hebben, waarin alle bekende soorten
vermeld staan. Het bevredigt de behoefte
aan compleetheid, die elke verzamelaar in
zich draagt. Ze staan er allemaal in!
Dat verklaart het succes van de werken
van Schumann [1898], Britton & Rose
[1919-’23], Backeberg [1958-’62, 1977],
en voor de andere succulenten Jacobsen
[1960]. Nog steeds zijn Backeberg en Jacobsen
voor veel liefhebbers het ultieme
referentiekader. De gemiddelde liefhebber
zal niet alle monografieën en andere werken
betreffende een geslacht of een groep
planten aanschaffen, tenzij hij zich daarin
specialiseert.
De Checklist van Hunt c.s. [1992] appelleert
ook aan die behoefte aan compleetheid
en overzicht. De tweede editie zal dit
proces alleen maar versterken. Tenzij er
reactie komt!
2. De laatste jaren ziet men gebeuren,
dat tijdschriftredacties bij het redigeren
van artikelen de nomenclatuur volgens
Hunt als maatstaf nemen, tenzij uit de inhoud
van het artikel blijkt, dat de auteur
zelf een standpunt daaromtrent inneemt.
Dit bevordert in hoge mate de acceptatie
van het systeem. De nieuwe nomenclatuur
wordt er als het ware in gehamerd.
3. Men is in hoog tempo bezig ‘oude
geslachtsnamen’ af te serveren, en daarbij
heiligt het doel alle middelen. Al eerder is
in ons blad melding gemaakt van het feit,
dat er tijdens een congres gestemd werd
over het al of niet handhaven van een geslacht.
Wat men ook ziet gebeuren, is dat
grote groepen van een bepaald geslacht
tegelijkertijd worden omgecombineerd, dikwijls
zonder enige toelichting of taxonomische
rechtvaardiging. Dit gebeurt veelal
niet in de tijdschriften, die door liefhebbers
en verzamelaars gelezen worden, ook niet
in wetenschappelijke magazines, maar in
min of meer ‘obscure’ blaadjes, zoals ‘Mammillaria
Postscripts’ en ‘Cactaceae Consensus
Initiatives’, (een soort nieuwsbrief), die
gemaakt lijkt voor dit doel . Voorbeeld: In
1998 combineert de Heer A. Hofacker in
één adem zo’n 25 Notocactussoorten om
naar Parodia, zonder enige wetenschappelijke
onderbouwing [C.C.I.6].
Er is nauwelijks discussie mogelijk, er is
nauwelijks argumentatie (meer) mogelijk.
De vraag is nu wat een liefhebber/
verzamelaar hiermee aan moet. Hij kan
zich natuurlijk op het standpunt stellen, dat
het hem niet aangaat wat de taxonomen
uitvoeren, het gaat hem tenslotte om de
mooie planten. Toch denk ik, dat de serieuze
verzamelaar graag een etiket met de
juiste naam bij zijn planten heeft staan.
De liefhebber/verzamelaar krijgt nu te
maken met het feit, dat een groot deel
van zijn planten een ander etiket nodig
heeft. Dat lijkt simpel op te lossen. Lobivia
pentlandii heet voortaan Echinopsis pentlandii,
nieuw etiketje schrijven en de zaak
is opgelost.
76 Succulenta jaargang 79 (2) 2000