1 SUCCULENTA jaargang 79 (1) 2000 - Au Cactus Francophone

dig hebben om in leven te blijven. David
gaf ons aanwijzingen om Echinocereus
pseudopectinatus te vinden. We kwamen
volgens zijn aanwijzingen aan bij Rifle Range
Road, waar ook de plaatselijke afvalstort
ligt. Dit zag er vol gens ons niet echt
uit als de plaats om de gezochte Echinocereus
te vinden. Verder onderzoek in de
buurt van Bisbee leidde ook niet tot de
vondst van Echinocereus pseudo pectina tus,
al zagen we wel Echinocereus fasciculatus,
vrijwel aan de rand van de bebouwing, en
Echinocereus fendleri var. rec tispinus op
heu vels aan de andere kant van Bisbee. ‘s
Avonds trakteerde David ons op taco-chips
en zelfgemaakte hamburgers. Hij verzekerde
ons tijdens het eten dat Echinocereus
pseudo pectinatus inder daad bij de
Rifle Ranch Road groei de.
Na een overnachting in een tent gingen
we de volgende ochtend wederom bij de
Rifle Ranch Road kijken. Nu vonden we
inder daad Echi nocereus pseudopectinatus.
We vonden echter maar vier plant jes en
deze zagen er beslist niet gezond uit. Verder
groeide op de heuvel bij Rifle Ranch
Road ook Mammillaria microcarpa. Verder
groeide er niet zoveel, behalve Opun tia’s.
Hierna gingen we verder richting New-
Mexico. Net over de grens van New-
Mexico ging het vlakke landschap over
in stenige heuvels. Steven Brack had geschreven
dat daar, waar het landschap
veranderde en de heuvels begonnen, (bol)cactussen
groei den. Dus werd de auto aan
de kant gezet en werd de berm afge zocht.
Daar we niets vonden, sprong Peter over
het prik kel draad en ging dieper de heuvels
in. Opgewonden kwam hij terug om zijn
camera te halen, en uiteraard ging ik mee.
Hij had, aan de andere kant van de heuvel
een prachtig exemplaar van Echinocereus
rigidissimus gevonden, een fors exemplaar
van bijna 25 cm hoog. Ook groeide er één
groep Echinocereus coccineus var. arizonicus.
Na het nemen van foto’s gingen we
tevreden terug naar de auto, om verder te
rijden naar Alamo gor do.
Voor Alamogordo zagen we echter de
aankondiging van White Sands National
Monument. In dit gebied bevinden zich
wandelen de duinen van gipszand van forse
omvang. Ik wist dat daar een grote vorm
van Echi nocereus tri glochidiatus var. gonacanthus
groeide, al was Peter niet overtuigd.
Bij de ingang vroeg ik aan de
kaartver koper of hij wel eens van deze
plant had ge hoord. Ik denk dat de beste
man in de verste verte geen idee had waar
ik het over had. We stopten in het park
bij de eerste de beste parkeerplaats, en
liepen daar de provisorisch aange legde paden
op. En binnen twintig meter was het
raak. Forse groepen met koppen van 8
cm doorsnee en bijna 60 cm hoog. Verder
zoeken leidde tot de vondst van nog 6
groepen, dichtbij de parkeer plaats. Aan de
andere kant van een gipsduin vonden we
nog drie groepen, maar deze waren in een
slechte toestand. Ons ontbrak het aan de
tijd om dit interessante gebied nog verder
te doorzoeken, maar ik hoorde van iemand
die er geweest was, dat er planten zijn
met zuiltjes van bijna 1 meter hoog en
12 cm doorsnee! Na het verlaten van dit
gebied gingen we verder naar Alamogordo,
waar we zouden overnachten. De volgende
ochtend gingen we naar het welbekende
Mesa Garden van Steven Brack. Hij heeft
een fiks aantal kassen, de meeste van polyethyleen
en sommige van gaas. Alle kassen
zijn afgeslo ten voor insecten, zodat
er geen verkeerde bestuiving kan plaatsvin
den. Elke soort en elk veldnummer en
vindplaats heeft zijn eigen kwast je. Het is
interessant om te zien waar de zaden vandaan
komen, die elk jaar in de zaadlijst
staan en hoe hij kweekt. Het blijkt dat
veel planten zonder verwarming worden
gekweekt, omdat de zon zelfs in de winter
zo’n kracht heeft, dat het in de kassen ‘s
nachts amper vriest. In de uitzonder lijke
situa tie dat er in de nacht toch vorst dreigt,
wordt er in grote tonnen hout gestookt,
een aparte maar zo te zien uiterst effectieve
metho de. Steven vertelde dat hij af en
58 Succulenta jaargang 79 (2) 2000