Untitled - Stichting Papua Erfgoed

siasme luisterden. Maar de man zou zich zijn ogenblik van triomf
niet laten ontnemen. Zijn hoofdtooi van casuarisveren trilde, terwijl
hij met brede gebaren uiteenzette, dat dit het grootste varkensfeest
van alle tijden was, de Juwo, waar rode toeans in een stalen vogel
uit Soerabaja voor waren overgekomen, en waarvoor zij met pijnlijke
voeten over de bergen waren geklommen.
Toen hij klaar was, nam hij de grote stok op, die voor hem lag, en
ging langzaam op zijn eigen varkens toe.
Hij boog zich over het grootste dier, dat nog aan zijn staak was
vastgebonden, richtte, en het harde uiteinde viel neer op de neus
van het dier. Het gromde maar één keer, want het was bewusteloos
voordat het wist wat er aan de hand was. Nog twee slagen op de
kop en het was dood.
Dit was het teken voor de grote slachting. Vijf minuten later waren
vijftig varkens dood. De meeste waren op dezelfde manier gedood
als dat van Motewia; een paar werden met pijl en boog doodgeschoten.
Rondom werden snel vuren aangestoken en de lucht van brandend
haar dreef over de heuvel. De varkens werden in grote stukken
gesneden, die op bananenbladeren werden gelegd.
Nu was het feest een markt geworden. Hier en daar zaten vrouwen
in de modder, die stukken varkensvlees te koop aanboden; voor
één schelp kon je ruim twee pond vlees kopen.
De mannen hielden zich met hun eigen zaken bezig. Zij stonden in
kleine groepen bijeen en debatteerden over oude schulden die die
dag moesten worden vereffend, en over de prijzen van de vrouwen
die verkocht zouden worden. Eén man, die vrouwen voor zijn twee
zoons kocht, had helemaal geen zin om de gevraagde prijs te betalen.
Ongeveer tien mannen namen deel aan de transactie, zij stonden
om een kleine stapel schelpen heen.
„Ik zie geen schelpen," riep een boze vader, waarmee hij bedoelde
dat hij er niet genoeg zag. De koper legde er nog tien bij, maar de
verkoper kon nog steeds niets zien. Ongeveer twee uur later was hij
nog blind, ofschoon de stapel aanzienlijk hoger was geworden.
Zij sjacherden en sjacherden, ofschoon de bruiden niet anders waren
dan de andere vrouwen. Hun huwelijk was een zeer zakelijke
aangelegenheid. Toen de koop tenslotte gesloten was, raapten hun
vaders of broers de schelpen op en dat was het einde van de hele
plechtigheid. Diezelfde avond zouden zij achter hun nieuwe echt-
111