Untitled - Stichting Papua Erfgoed

was zelfs voor de Controleur een raadsel. Maar boven de omheiningen
van de tuinen staken de groene bananenbladeren uit. Iets
groeide er toch. Voor een hut stonden twee mannen ons na te kijken.
Ik wuifde, maar zij antwoordden niet, want zij hadden een hekel
aan het volk van Enarotali, en de vrienden van hun vijanden waren
hun vijanden.
Wat later voeren wij langs een hoog eiland. Enkele kano's van
uitgeholde boomstammen gemaakt, lagen in een baai, buiten het
bereik der hoge golven in de namiddag. Grote visnetten droogden
op de boten. In iedere boot waren twee of drie vrouwen bezig op
een open vuurtje op de bodem eten te koken, voor zichzelf en haar
kinderen, die ons met ernstige gezichten zwijgend nastaarden.
Vroeg in de morgen waren zij uitgevaren om garnalen te vangen,
zoals steeds wanneer zij niet in de tuinen werken. Haar leven speelt
zich af op de meren en op het land van hun mannen, hun meesters.
De kinderen keken tenminste nog op; de moeders schenen ons niet
eens te merken, ook weer omdat wij van Enarotali kwamen, vijandelijk
gebied.
Misschien hadden zij zich aan een misdaad schuldig gemaakt, waarvoor
zij nog niet waren gestraft. Het vlees is zwak en gelegenheden
tot kwaad zijn er vele. Als Den Haan het eiland zag, dacht hij aan
de ervaringen, die een vroegere Controleur daar had opgedaan.
Deze had enkele geiten naar het eiland gebracht met het doel langzamerhand
de veestapel van de Kapaukoe's te verbeteren. Hij was
van plan geweest na verloop van tijd elk dorp een paar geiten ten
geschenke te geven. Toen hij het eiland bezocht om te zien hoe de
dieren het maakten, waren zij verdwenen. De Kapaukoe's hadden
een geitenfeest op touw gezet.
„Zelfs konijnen zouden hier nooit een plaag worden," zei Den Haan.
Zijn voorganger had de ramp nogal kalm opgenomen en in het
rapport over zijn avontuur had hij een spreekwoord aangehaald:
„Je mag de kat niet aan het spek vastbinden."
Wij draaiden nu in westelijke richting, waar tussen de bergen een
nauwe vallei lag. Pater Seesink wees me een dorpje aan, op ongeveer
een kilometer afstand van het meer. „Dat is Obano," zei hij,
„en het grootste gebouw is onze school, tevens kerk."
Daar zou ik de nacht doorbrengen om de volgende morgen met
pater Steltenpool als gids de bergen over te trekken. De missionaris
stond ons reeds op te wachten. Een half uur later gaven we elkaar
een hand. „Wij hebben elkaar al eens ontmoet," zei hij.
49