Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kregen, stalen zij. Zij leefden in een waar luilekkerland, in overvloed,
zonder voorbereiding. Toen de oorlog voorbij was, gingen
zij niet naar hun kampongs terug. Zij waren ontheemden in hun
eigen land geworden, mensen, die het contact met hun stam kwijt
waren en wier leven zijn inhoud had verloren. Zij waren proletariërs
geworden, die nu in hun vuile achterbuurt zaten, een nest
van malaria en andere ziekten, waartegen hun ondervoede lichamen
niet bestand waren.
Het Bestuur werkte aan maatregelen om deze mensen te helpen,
maar er was iets kapot in hun leven, en zij hingen tussen hun eigen
wereld, die dood was voor hen en een andere, waarin zij geen
plaats hadden kunnen vinden.
Zij waren overigens niet de enigen, die zich in Hollandia niet op
hun gemak voelden. Slechts weinige inwoners zijn er geboren, en
degenen, die er zouden blijven als zij een uitweg wisten, zijn niet
veel talrijker. Velen uit deze gemengde bevolking zijn hier zo
maar terecht gekomen; zij zijn hier aangeland, omdat zij niets
beters konden vinden. De bezoeker valt in een wereld van hoop
en teleurstelling, van pioniers, die een nieuw land en een toekomst
voor zich zelf trachten op te bouwen, en van lieden, die te veel in
het gouden verleden leven en dromen van de vleespotten van Java.
Hollandia is een stad van energie en futloosheid, van sterke figuren
en personen, die weinig van de fouten van het verleden hebben
geleerd. Men kan deze ongelukkigen begrijpen en sympathie voor
hen hebben, al vraagt men zich af wat er van hen terecht moet
komen. Verleden en heden grijpen in elkaar: de gevaarlijke erfenis
van het koloniale leven en de idealen van ambtenaren, die een
primitief ras uit de barbaarsheid willen optrekken en zo aan de
wereld bewijzen dat het Nederlandse kolonialisme niet beoordeeld
mag worden naar de dingen, die er de laatste droevige jaren van het
Bestuur in Indonesië over gezegd zijn.
De Papoea moet behoorlijk behandeld worden. Op deze eis legt het
Bestuur grote nadruk. En talrijke lieden, blanke of Indo, die uit
Indonesië naar hier zijn gekomen met een onbewust schuldgevoel,
weten niet precies hoe zich tegenover de Papoea te gedragen. Op
Biak was het me al opgevallen hoe onzeker velen zijn in hun verhouding
tot de Papoea's. Ik denk aan een cabaretvoorstelling in de
cantine van de Marine. De genodigden zaten netjes in de rij, allen
ingedeeld naar hun rang. Achter in de zaal de gewone matrozen;
voor hen de onderofficieren en vooraan in de zaal de notabelen
182