Untitled - Stichting Papua Erfgoed

genoten naar huis lopen en morgen zouden zij in de tuin aan het
werk zijn.
Een van de grote successen van de Juwo was de koopwaar die de
politie-agenten van Den Haan te koop aanboden. Zij hadden een
eigen kleine tent met vele schatten die de Kapaukoe's nog nooit
gezien hadden. Daar waren keuken- en zakmessen, spiegels, grote
en kleine bijlen, rokken en broeken, enige japonnen en een heleboel
lucifersdoosjes. Maar er waren slechts weinig mensen die iets konden
kopen, omdat ze met echt geld moesten betalen, wat ze alleen
konden verdienen als ze voor het bestuur werkten. De Controleur
maakte propaganda om de voordelen te laten zien die het werken
voor de rode toeans inhield. De vrouwen zouden nu hun echtgenoten
niet met rust laten totdat zij ook naar Enarotali zouden gaan om
het geld van de blanken te verdienen.
Naarmate de dag voortschreed werd de handel minder levendig.
Overal zaten kleine groepjes mensen te wachten op de verdeling
van het vlees. Dit was weer een erg ingewikkelde zaak. In sommige
gevallen hadden meer dan honderd mensen belang bij één varken.
Dat was niet alleen het gezin van de eigenaar, zijn vrouwen en
kinderen, maar er waren ook ooms, tantes, neven en nichten, die
allemaal recht hadden op een portie. Er waren buren en vrienden
die hun bij andere gelegenheden een stuk van hun varken hadden
geleend en die nu op terugbetaling wachtten. Over ieder deeltje
moest eerst geredetwist worden, elk kluif je kon heftige onenigheid
veroorzaken.
Geduldig zaten vrouwen en kinderen te wachten, want het duurde
uren voordat al deze dingen door de mannen van alle kanten
bekeken waren. De zon stond recht boven hun hoofd en ging weer
onder. Nog zaten ze te wachten, zonder veel woorden, maar met een
uitdrukking van gretig afwachten op hun gezicht. Toen pas, tegen
de avond, waren alle problemen opgelost, en het vlees werd met
de aardappelen in de taaie bananenbladeren gewikkeld en tussen
de roodgloeiende stenen in het loeiende vuur gelegd. En tenslotte
was het eten dan verdeeld — een lang verwacht ogenblik, voor
velen het hoogtepunt van het feest, de eerste keer in maanden dat
velen van hen de kans hadden gehad varkensvlees of enig ander
vlees te eten. Toen wij de kleine porties zagen, die misschien dertig
gram tot een half ons wogen, voelden wij Europeanen dat de armen
deze dag inderdaad bij ons waren. Het armzaligste kind dat naar
het raam van een speelgoedwinkel keek kon niet zo'n zielige indruk
112