Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dieven en zij kennen geen dankbaarheid. Hun buik is hun god.
Soms heeft men het gevoel alsof men te doen heeft met een kat,
die bij je komt spinnen om gestreeld te worden," vervolgde de
priester. „Je weet, dat hét dier wreed is en dat het je zou dood
maken als het groot en sterk genoeg was. Een Kapaukoe is alleen
trouw, zolang dat met zijn eigen belangen overeen komt."
Dom zijn zij niet. Deze berg-Papoea's zijn veel intelligenter dan de
stammen aan de kust, die groter zijn van lichaamsbouw, maar
slechts tot drie kunnen tellen; of liever tot twee, want drie is twee
plus een en de rest is „veel". De Kapaukoe's tellen tot zestig en
daarna beginnen zij opnieuw, zodat honderd zestig plus veertig is.
En niemand kan ze voor de gek houden, wanneer het om het tellen
van schelpen, hun geld, gaat.
„Nu vindt u ze aardig," zei pater Seesink. „Als u weer weggaat,
zult u ze waarschijnlijk nog aardig vinden, maar u zult weten, dat
ze niet te vertrouwen zijn. Misschien zullen ze u zelfs de witte
Papoea laten zien, over wie u hebt gepraat en u zult ontdekken,
dat hij een albino is. Maar niet voordat het u een hoop schelpen
heeft gekost."
Deze meren en hun bevolking werden in 1937 ontdekt, toen een
luitenant van de luchtmacht, Wissel, een jonge Nederlander, die
geruchten over het bestaan er van had gehoord, met zijn vliegtuig
over de bergen vloog en „een grote menigte zag op de oever van het
grootste meer, het Paniaimeer".
Hij keerde naar zijn basis terug, onbewust van de opschudding, die
hij had veroorzaakt. Een varkensfeest, de grote gebeurtenis in het
leven der Kapaukoe's, markt en kermis tevens was aan de gang,
toen zijn stalen vogel plotseling verscheen. „Wij horen veel geluid;
wij zien groot stalen vogel; wij weglopen," vertelde Marius, die
getuige was geweest van de gebeurtenis, later. De komst van
Wissel's vliegtuig was een van zijn vreselijkste herinneringen;
chaos en oorlog waren er op gevolgd. Men liep weg uit het danshuis
en de mensen verborgen zich in de wildernis voor deze luidruchtigste
van alle „geesten", die hen had bezocht. En daarna begonnen de
ruzies om de varkens. Sommige ondernemende dieren waren gevlucht,
andere waren gestolen door plunderaars, die vlugger over
de schrik waren heengekomen dan de eigenaars. Het resultaat was
38