Untitled - Stichting Papua Erfgoed

In het rapport dat hij enkele maanden later na zijn terugkeer te
Enarotal'i schreef, zei hij: „Daar zat ik op mijn blik. Ik dacht er
even over mij te verschuilen, maar omdat het toch niet lang zou
duren voor de Ndani mij vonden, bleef ik waar ik was en stopte
mijn regenjas onder mijn hemd, als bescherming tegen hun eerste
pijlen. Het leek heel wel mogelijk, dat er wat pijlen rond zouden
vliegen. Om op alles voorbereid te zijn, bad ik zo goed ik kon een
acte van berouw. Daarna ging ik door met bidden. Het lukte niet
erg. Ik was niet echt bang voor de dood, maar mijn hart klopte toch
vlugger dan gewoonlijk. Nu en dan riep ik mijn dragers, maar zij
waren weg. Later probeerde ik te slapen, maar ik werd wakker
van de kou, daar ik geen deken had."
De volgende dag kwamen de Ndani. Het blijft een raadsel waarom
zij hem niet vermoord hebben, maar zijn vrienden zeggen dat het
in verband kan staan met zijn krachtige persoonlijkheid, die zelfs
de taai-hindernis kan overwinnen. Zij namen hem gevangen, maar
behandelden hem goed toen zij ontdekten dat hij wat schelpen
bezat. Die hadden ze kunnen stelen, maar het werd al gauw duidelijk
dat zij hem hun groente en fruit wilden verkopen. Hij besloot
er iets op te wagen, en verborg de schelpen in zijn gordel. Zij geloofden
dat hij niets meer over had en lieten hem gaan, met de
aanduiding dat hij in Westelijke richting moest lopen. Nu was
pater Kammerer alleen in het oerwoud. Zijn dragers waren op de
terugweg naar Enarotali om te vertellen dat hun patora dood was.
Zij hadden gezien, dat hij gedood werd door de pijlen van de Ndani.
Zij vertelden de Controleur dat zij het vuur, waarop zijn lijk werd
verbrand, hadden gezien en het f eestrumoer hadden gehoord.
Hij ondervroeg hen telkens weer, maar hoewel hij zijn Papoea's en
hun ruime opvattingen van de waarheid kende, raakte hij er van
overtuigd dat de missionaris dood was. Hij rapporteerde aan Mgr.
Cremers in Hollandia, dat de mogelijkheid dat pater Kammerer
nog leefde, uitgesloten was. Gedreven door een of ander instinct
stond het hoofd van de missie er op, dat de mannen nog eens ondervraagd
werden, maar hij moest toegeven dat er aan de feiten
niet te tornen viel en schreef met een zwaar hart naar Holland, om
de ouders van de priester op de hoogte stellen. De kranten vermeldden,
dat er in Nieuw-Guinea weer een blanke was verdwenen.
Op dat ogenblik was pater Kammerer echter op de terugweg. Eén
keer had hij in vijf dagen niets te eten, soms vond hij wilde pataten
op de landerijen van een verlaten dorp. Eens schreef hij in zijn dag-
145