Untitled - Stichting Papua Erfgoed

orgen. En degenen, die de moed hadden te landen, werden gewoonlijk
spoedig door de moeilijkheden teruggedreven. De tijd had
in Nieuw-Guinea stilgestaan. Dit was een land onder een vloek, dat
ontdekkingsreizigers, die voor een bezoek van enkele maanden
kwamen, en de heldhaftige zendelingen en missionarissen, vermoordde.
Zwartwaterkoorts, beri-beri, malaria, de pijlen en de
scherpe bamboemessen van de koppensnellers doemden alle pogingen
om de grimmige Papoea's beschaving te brengen, tot mislukking
en noopten menige expeditie tot een vroegtijdige terugkeer.
Wij bezaten Indië en rijkdom werd ons in de schoot geworpen.
Waarom zouden wij ons veel bekommeren om deze wilden, mensen
uit de steentijd, die bovendien met hun primitieve pijlen in hun ondoordringbare
jungle en woeste bergen een leger op een afstand
kon houden?
Eerst tegen het einde van de vorige eeuw moest Nederland maatregelen
treffen in Nieuw-Guinea. Onze onderdanen, de Marind-
Anim, de trotse koppensnellers aan de zuidkust, stoorden zich weinig
aan de grens, die tussen het Nederlandse en het Engelse deel
van Nieuw-Guinea was getrokken, en gingen op hun sneltochten
regelmatig de Papoea's, die onder bescherming van koningin
Victoria stonden te lijf. Jaar in jaar uit als het voor enkele weken
wat droger was trokken de Marind-Anim er op uit om koppen te
verzamelen bij de naburige stammen. De Engelsen dreigden zelf
een einde aan deze incidenten te gaan maken, zodat de Nederlandse
regering besloot enkele bestuursposten langs de kust op te richten.
Ontdekkingsreizigers, zendelingen en missionarissen werkten daarna
wat veiliger, ofschoon de Papoea's soms de ijzeren kruisjes,
die men hun bij hun bekering gaf, omsmeedden tot pijlpunten, die
beter aan hun doel beantwoordden dan het been en steen, die zij
anders gebruikten.
Na de laatste oorlog is de belangrijkste beslissing gevallen. Er is
weinig overeenkomst tussen Papoea's en Indonesiërs. Als Nederland
Nieuw-Guinea aan Indonesië had afgestaan, zou het niet meer
dan een kolonie geweest zijn. Dit was in tegenspraak met de beginselen,
waarop Indonesiës vrijheid is gevestigd. Het is bovendien
meer dan twijfelachtig of de Eepubliek van Soekarno de mensen
en de middelen zou hebben om het land tot ontwikkeling te
brengen.
Overigens was het voor Nederland geen buitenkansje dat het
Nieuw-Guinea mocht behouden. Het is een merkwaardig feit dat de
28