Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Waar zou u naar toe gaan, als u toch eens verlof kreeg?" vroeg ik
hem. Verwonderd keek hij me aan en haalde zijn schouders op.
Java, waar hij was geboren, was voor hem gesloten. Deze zoon van
een Nederlandse vader en een Indonesische moeder was niet verzoend
met de onafhankelijkheid van een land, dat niet langer het
zijne was en dat voor hem de herinnering opriep aan een gemakkelijker
leven met goedkope bedienden.
„Naar Indonesië zou ik niet kunnen gaan. Nieuw-Guinea is geen
plaats om een verlof door te brengen. Een reisje naar Australië of
de Philippijnen is te duur. Ik ben een Indo, een pechvogel!"
Hij was een van de wrakken, achtergelaten door de storm, die over
de zonnige eilanden is gegaan, een verscheurde, met een verleden
maar met weinig toekomst. Zoals vele lotgenoten kon hij zijn
armoede niet aanvaarden en hij had noch de kans noch de energie
om zijn toestand te verbeteren. Zoals zij voelde hij zich nutteloos.
Nog vaak zou ik mensen als hem ontmoeten. Voor mijn mopperende
reisgezel, de geoloog, is het land geen hel en uit al zijn afkeer sprak
ook genegenheid. Voor deze Indo was het anders. Hij bracht zijn
leven in een groen vagevuur door.
Deze eerste ontmoeting was niet bemoedigend.