Untitled - Stichting Papua Erfgoed

van Biak de ambtenaren, de dokters, de officieren. De Resident en
enkele andere hoge genodigden kwamen eerst op het laatste ogenblik.
Enkele minuten voordat de voorstelling begon, kwamen drie
Papoea's binnen, keken even rond en gingen rustig op de lege
plaatsen op de eerste rij zitten.
Een geroezemoes van verontwaardiging liep door de zaal. Iemand
schreeuwde: „Schop ze er uit." Zo zou men de zaak misschien
vroeger in Indië hebben opgelost, maar niemand deed iets. Men
zat met het geval. Eindelijk stond een onderofficier op en legde aan
de Papoea's uit dat zij op plaatsen zaten, die niet voor hen waren
bestemd. Glimlachend gingen zij achter in de zaal staan en men
kon weer adem halen. Het pijnlijk incident was gesloten.
Natuurlijk bestond er heel wat wrok tegen het Bestuur en tegen
de Papoea's onder het deel der bevolking, dat zich in ballingschap
waande. Op een avond zat ik in de club, waar velen hun leed komen
vergeten. Een grammofoon zuchtte in een hoek. Enkele paren
dansten lusteloos, dikke zweetdruppels op hun voorhoofd. Aan een
tafel naast mij mopperden drie mannen over de belastingen. Het
oude liedje.
„Het Bestuur betaalde de ontwikkeling van Nieuw-Guinea met het
bloed der pioniers."
„Waarom laat men de Papoea's niet betalen. Het is hun land. Zij
betalen graag want zij praten altijd met minachting over andere
stammen, die nog geen belasting betalen."
Een van de heren, die had vernomen dat ik van Biak kwam, had
reeds iets gehoord over het „incident" bij de voorstelling voor de
Marine. Klaarblijkelijk is de gespreksstof wat pover in Nieuw-
Guinea.
„In Batavia hadden we die kerels buiten gegooid. Nu praten we
met hen. We pakken ze aan met zijden handschoenen. Maar ik kan
u vertellen dat we het lang niet allemaal eens zijn met deze nieuwe
opvattingen."
Hij bestelde een glas koud bier.
„We zijn zachte eieren geworden. Er is zelfs een vakbondsman uit
Nederland overgekomen om de Papoea's te organiseren en om hun
rechten te beschermen. Je zou zeggen dat men daarover kan praten
als zij eenmaal hebben geleerd wat werken is. We moesten de onzin
er uit slaan, en daarna kunnen we zien."
In Indië heeft het weinig geholpen. Maar toen ik dat zei, haalde hij
zijn schouders op.
183