Untitled - Stichting Papua Erfgoed

spelen. Niemand sprak meer met zijn ouders. De razernij van de
tovenaar had ze geïsoleerd.
Dag in dag uit liep de tovenaar om het huis heen en zong zacht zijn
bezweringen. Op een gegeven ogenblik sloeg Moegapame al zijn
vrouwen omdat ze over niets anders meer konden praten dan over
de kring van vervloeking die Boegapo om hen heen had getrokken
en waaruit ze niet levend zouden kunnen ontsnappen.
De volgende dag kwam hij terug. Zijn gezicht was rood geschilderd
en lange tijd liep hij maar om de hut heen en maakte dreigende
gebaren in de richting van de man en zijn vrouwen daarbinnen.
Toen ging hij zitten en staarde heel lang naar de hut...
Moegapame kon het niet langer uithouden. „Hier is mijn bijl," zei
hij. „Ga nou weg en laat ons met rust."
„Maar het is al te laat," zei de tovenaar. „Als ik niet met je dochter
trouw, gaat ze dood."
Diezelfde nacht zagen zij de tovenaar over het huis heen vliegen.
Niemand maakte enig gebaar van ongeloof toen Korokebo aan dit
stuk van zijn verhaal kwam. Velen van hen hadden al tovenaars
over het huis van hun slachtoffers zien vliegen, net voordat zij toesloegen.
Een paar uur later begon het te onweren; de bliksem sloeg
in de betoverde hut en Moegapame's dochter kwam in de vlammen
om.
Niet alleen de jongens, maar ook Bepabido en de andere volwassen
mannen beefden. Geen van hen zou ooit geloven dat de tovenaar
eigenhandig het huis had aangestoken — nee, dat had natuurlijk
zijn macht over de elementen gedaan.
De volgende morgen gaf de vader te kennen dat hij Boegapo zou
doodmaken. „Hij was heel boos," zei Korokebo. En hij bereidde deze
moord op zijn vijand voor, zoals elke Papoea dat doet: hij wachtte
totdat hij de sluwe Boegapo, die in dit geval alles scheen mee te
lopen, uit een hinderlaag kon aanvallen.
Maar intussen had zijn vrouw, de moeder van het gestorven meisje,
haar levenswil verloren omdat het boze oog haar had getroffen.
Ze bood geen tegenstand zoals haar man, maar bracht de dag door
met geweeklaag en ging geen stap meer het huis uit. Elke keer als
ze naar buiten keek, zag ze de tovenaar op een paar passen afstand
zitten, en altijd had hij zijn gezicht rood beschilderd en de slagtanden
van een everzwijn in zijn neus. Er was geen mogelijkheid voor
haar om te ontkomen, en ze kwijnde weg alsof ze onder hypnose
stond, een gehoorzaam slachtoffer van Boegapo's zwarte magie.
72