Untitled - Stichting Papua Erfgoed

schreeuwden wild en opgewonden; men hoorde het geluid van krakende
takken en van zware poten die de grond deden dreunen. De
dragers sprongen op. Twee grepen hun kapmessen en renden in de
richting van het geluid.
En daar kwam de grote vogel recht tegenover ons uit het oerwoud
gesneld; hij was zeker zo groot als een kleine Kapaukoe, en zijn
geweldige dijen bewogen als zuigers. Hij rende langs me met een
pijl in zijn harige rug, met een wilde paniek in zijn ogen, en het
bloed stroomde uit zijn purperen keel. Hij kwam recht op de mannen
af, die er woest met hun kapmessen op los sloegen, de een zonder
hem te raken, de ander een paar veren van een van zijn korte,
nutteloze vleugels afhakkend. De vogel haalde uit met zijn sterke
poten, en een diepe snee verscheen op de heup van de man die hem
had getroffen en die nu er achteraan stormde, toen hij verdween
langs het pad, in de richting waar wij net vandaan waren gekomen.
Stapelgek, dacht ik, terwijl ik achter hen aan het bos inrende. Bepabido
flitste langs me heen, helemaal naakt, want zijn koteka was
hij bij de achtervolging kwijtgeraakt.
Even voorbij de open plek was de helling steil en rotsachtig. De
vogel was op de rotsen uitgegleden en tuimelde omlaag, terwijl de
gewonde Kapaukoe, die door het doornige kreupelhout er achter
aan sprong, naar het beest sloeg met zijn bijl. De casuaris, die nu
eens op zijn poten, dan weer op zijn buik over de natte rotsblokken
van het pad voortzeulde, wist nog steeds buiten het bereik van
zijn twee vijanden, Bepabido en zijn makker, te blijven, en ze kregen
geen kans hem een dodelijke slag in de keel toe te brengen.
Plotseling ging de vogel van het pad af en sprong het magere kreupelhout
in, met de twee mannen op zijn hielen. Zo verdwenen ze
uit het gezicht, en hoorden we alleen het gevechtsrumoer; en even
later was nog slechts het gekakel hoorbaar van de dragers die bij
ons waren gebleven. Daarna heerste stilte. Korokebo draafde het
pad af om naar zijn twee vrienden uit te kijken.
Na een minuut of tien kwamen drie heel teleurgestelde Kapaukoe's
de helling op, twee van hen in nogal gehavende toestand.
Bepabido, die nu een nieuwe, van Korokebo geleende koteka droeg,
had een diepe wond in zijn dij. De ander droeg de sporen van de
klauw van het dier op zijn heup. Geen van beiden lette ook maar
een ogenblik op zijn verwondingen.
Meteen begonnen ze hun kameraden een verslag van de jacht te
geven, en even later lachten ze weer allemaal.
78