Untitled - Stichting Papua Erfgoed

een paar koraaltakken afgebroken om mee naar huis te nemen,
maar zodra zij aan de open lucht worden blootgesteld, wijkt het
leven en zij smelten weg in slijm. De levende kleuren schitteren
niet meer, maar zijn ineens verdwenen. Soms had hij de visjes gevangen
en ze met koraalbloemen thuis in een aquarium gezet, maar
de illusie was spoedig verdwenen. Een melkachtig schuim en wat
kalk was alles, wat na enige dagen overbleef. Even zag zijn tank er
door de gouden, purperen en scharlakenrode vissen uit alsof de
veren van een fazant er in tot leven waren gekomen, maar spoedig
verkwijnden de diertjes en weldra lagen zij dood en kleurloos op
de bodem.
„Zie je die twee knapen daar?" vroeg hij.
Een paar monstertjes die er uitzagen alsof zij van barnsteen waren
gemaakt, ongeveer een decimeter lang, waren bezig elkaar te kussen.
Hun vinnen liepen uit in lange scherpe naalden; zij zagen er
uit als stekelige voorhistorische dieren, tyrannosaurussen in miniatuur,
die op de bodem van de zee waren blijven leven, een millioen
jaar nadat hun ras op het land was verdwenen.
„Zij blijven in het aquarium wel in leven," zei de luitenant, „maar
het zijn valse schurken, die je met een brandend vergif te lijf gaan,
als je te dicht bij hen komt. Bijna alles hier is een illusie en alles
wat echt is, is gevaarlijk!"
Een jonge Papoea, die wij reeds een tijdje op een afstand van ons
bootje hadden zien zwemmen, kwam naar ons toe en bood ons een
paar grote vissen, die hij had gespiesd, te koop aan. De moderne
waterbril zag er vreemd uit op zijn donker gezicht. Vlak bij ons
ging hij rechtop in zee staan. „Ben je niet bang dat je op een groot
schelpdier trapt of op een scherpe koraalrand?" vroeg de luitenant.
Misschien begreep hij de vraag niet; in ieder geval zei hij niets en
zwom langzaam weer weg, zijn hoofd half onder water, op zoek
naar buit.
„Ik zou niet graag zo op de bodem van de zee gaan staan," merkte
mijn vriend op. „Zelfs door stevige schoenen snijden die koraaltakken
heen. En je kunt op een reuzengaapschelp stappen, die met
haar schelpen open in het water ligt. „Hap", zegt het monster en
je been zit gevangen als je het tenminste niet kwijt bent. Als het
water diep is, verdrink je even zeker als wanneer een inktvis je
vast had. Deze schoonheid is bedrieglijk, even dodelijk als de appel
in het paradijs."
24