Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hebben gehad, maar aan de Wisselmeren komen ze weinig of helemaal
niet voor."
Ik had eens een verhaal gelezen van een bekend ontdekkingsreiziger,
die weigerde naar Nieuw-Guinea te gaan uit angst voor
deze beestjes, die hem het leven in Afrika zuur hadden gemaakt.
De beproevingen, die hij zo welsprekend had geschilderd, bleken
vele bezoekers van het „land der koppensnellers en kannibalen"
echter bespaard te blijven.
Die avond stonden we rustig op het grasveldje voor de quonsethut
van de bevelhebber der Marine-luchtafdeling, overste J. Caspers.
Tussen de palmen door, achter een paar Papoea-huizen op palen in
het water gebouwd, zagen wij het licht van een tropische maan
spelen over een glazen zee, die zachtjes murmelde op het strand.
Vuurvliegen gloeiden in de heesters en de bomen, kleine dansende
briljanten. Af en toe vlogen een paar nachtvogels over ons heen,
vliegende honden misschien op weg naar hun geheime jachtvelden,
waar de sappige vruchten groeien, die hun lievelingsvoedsel zijn.
Ergens ver weg schreeuwde een dier, een geluid als van een omfloerste
trom in het dichte bos achter ons.
Het was een avond zoals men ze ziet in een Zuidzeef ilm van Hollywood,
maar zelfs deze gedachte kon de betovering niet verbreken.
De overste had moeite om een zucht te onderdrukken, toen hij zich
omkeerde en me uitnodigde om binnen te komen voor het avondeten.
„Ik zal dit missen," zei hij.
In zijn kamer hingen een paar landschappen, die hij op zijn laatste
reis naar de Wisselmeren had geschilderd. Men begreep, dat het
gevoelige oog en de behoefte aan een zekere atmosfeer, die er uit
spraken, moeilijk door het vlakke Hollandse land voldaan zouden
worden. Op het raamkozijn lag een verzameling fraaie schelpen,
een tweede teken dat hij zich tijdens de drie jaar in dit „god-verlaten
land" zoals sommigen van zijn verbitterde vrienden Nieuw-Guinea
noemden, niet enkel met marine-aangelegenheden had bezig gehouden.
Hij was in een philosophische stemming die avond en bereid om
te praten over dit grootste eiland ter wereld, dat de Spanjaarden
„Isla de Oro", het Goudeiland hebben genoemd, maar wiens kusten
weinig hadden van de uitnodigende beminnelijkheid en zachtheid,
die in vroeger tijden de wreedheid van dit deel der wereld ver-
27