Untitled - Stichting Papua Erfgoed

XIII
DE ENGELEN VAN HET TAGEMEER
Die morgen werd ik reeds vroeg door geweerschoten gewekt.
Broeder Faustinus, de boer van de missie aan het Tagemeer, had
reeds de strijd aangebonden tegen zijn eeuwige vijanden, de wilde
varkens, die zijn tuinen vernielden. Niemand in Epauto, het dorp,
waar ik daags tevoren was aangekomen, geloofde dat de goede
broeder er ooit een zou doodschieten. Deze bittere oorlog voerde
hij met een windbuks, een zwak wapen tegen de taaie huid van deze
dieren, die 's nachts uit de bergen naar het dorp kwamen en in elke
tuin, hoe goed omheind ook, wisten binnen te dringen.
Langzamerhand hadden zij het geweer van de broeder leren verachten.
Het maakte meer lawaai dan de pijlen van de Kapaukoe's,
maar de resultaten waren nog geringer. Soms werd een van hen
getroffen; dan knorde het verontwaardigd en het liep weg op een
draf je, maar 's avonds kwam het weer terug en nam wraak door
een groter stuk tuin dan gewoonlijk te vernielen.
Er lag een echt geweer in Hollandia, maar er was iets niet in orde
met de papieren. Het geweer had een nummer en dat klopte niet
helemaal met het nummer op de documenten. Een zeer ernstig geval,
volgens de douane-ambtenaar, die geen tuinen had en waarschijnlijk
nog nooit een wild varken had gezien. Tien maanden lang
had hij de zaak al overwogen en bestudeerd, terwijl de wilde varkens
aan het Tagemeer in één nacht vernielden wat broeder Faustinus
en broeder Adalbert in zes maanden hadden opgebouwd. De
nummers op het geweer en de papieren bleven hardnekkig van
elkaar verschillen.
„De papieren moeten kloppen," zei de man.
„Wij moeten onze mensen te eten geven," zei broeder Faustinus,
toen ik samen met hem daags te voren zijn welverzorgde tuinen
had bezichtigd.
Er moest voedsel zijn voor vele monden. Er waren drie zusters, die
uit Nederland waren gekomen om de kinderen te verzorgen, twee
122