Untitled - Stichting Papua Erfgoed

volgens Korokebo. De volgende morgen was de beurt aan de familie
van de tovenaar, die over die geheimzinnige doodsoorzaak zo hun
eigen gedachten hadden. Zij zouden hun plicht doen en Boegapo
wreken zoals Korokebo dat had gedaan, die de traditie getrouw de
moordenaar van zijn ouders en zijn zuster had gedood, maar hij was
met al zijn familieleden al uit het dorp verdwenen,
De mannen bleven zwijgen, toen hun makker klaar was met zijn
verhaal. Zweet glinsterde op hun donkere gezichten. Welke zwarte
gedachten verborgen zij ?
Die nacht lag ik lang wakker in de tent. De Kapaukoe's snurkten
buiten rustig om het vuur heen, ze waren hun angst al weer vergeten.
Vijf jaar lang had een doodvonnis Korokebo boven het hoofd
gehangen, en gratie was uitgesloten; maar zijn bijgelovige geest had
de gedachte aan de gruwel die hij op zijn eigen hoofd had bezworen
weer afgeschud en was nu rustig. Hij was heus niet zo dom, die
jonge man. Hij was vijf jaar lang met blanken in contact geweest,
maar hij twijfelde geen ogenblik aan de krachten van Boegapo en
zijn collega's. De vlucht van Boegapo naar de watergeest Mado was
voor hem geen probleem. Het maakte voor hem geen verschil of zijn
zuster door de bliksem was gedood of door een vuur dat de tovenaar
had aangestoken, want hoe dan ook de tovenaar was verantwoordelijk.
En dit soort dingen gebeurden overal in deze rauwe, prachtige
bergen. De mens lachte en zong en hij leefde toch in angst.
Die nacht schoot mij ineens een voorval uit mijn jeugd te binnen.
We woonden op een boerderij in Limburg, enkele kilometers van
het naaste dorp af. Eens moest ik met paard en wagen eieren naar
de markt brengen. Een stokoude vrouw, die naast ons woonde, riep
me toen ik net weer wilde teruggaan; ze wilde graag meerijden.
Maar toen ik haar zag, knalde ik met de zweep en ging er van door
zo vlug als de paarden maar konden. Een boerenarbeider had me
eens verteld dat op een nacht toen hij langs haar huis kwam, een
vreemde wind was opgestoken die de knopen uit zijn jas en de veters
uit zijn schoenen had geblazen. Die vrouw was een heks; alle kinderen
en veel grote mensen waren bang voor haar. En daarom liet
ik haar op haar oude voeten drie kilometer naar huis strompelen.
Neen, ik kon me er niet op laten voorstaan dat ik zo anders was dan
de mannen, in wier midden ik die nacht als gast vertoefde.
Toen Korokebo dan ook de volgende dag zei: „Wat weet een rode
man van toverij en dat soort dingen?" — toen dacht ik: „Heel wat
meer dan je denkt."
74