Untitled - Stichting Papua Erfgoed

nier om het geweten van de priester te kwellen. Hij dacht dat de
„uskop" schelpen had meegebracht, en vond dat de patora nu snel
moest betalen.
„Waarom stuur je je vrouwen niet naar de kerk?" vroeg pater
Boersma om een tegenoffensief te beginnen.
„Zij willen niet gaan," zei de Kapaukoe en in zijn toon wist hij aan
te duiden dat de dames geen hoge dunk hadden van een patora, die
zijn schulden niet betaalt.
Toen Abepiwode hoorde dat wij een bezoek aan Diaj zouden brengen,
bood hij aan te roeien, waarschijnlijk omdat hij er bij wilde
zijn als de „uskop" Gerardus Ohoiwutun, de goeroe van Diaj, zou
betalen.
Wij gingen op stap voordat de zon boven de bergen was gerezen.
Dunne sluiers mist hingen over het meer. Vogels, opgejaagd door
het geluid van onze roeiriemen in het water, vlogen laag over de
boot. Hier en daar waren Kapaukoe-vrouwen reeds bezig het ontbijt
klaar te maken boven vuren in hun kano's, die tussen het riet
aan de oever lagen.
Toen was de zon er plotseling. Nu zagen wij het landschap in zijn
grootsheid. Rechts van ons rezen de bergen omhoog, die wij gisteren
waren overgetrokken, hoog en woest. Naar het Zuiden keken we op
lange, zachtglooiende heuvels, waarop hier en daar een wit dorpje
lag. En daarachter weer steile bergen.
Achter ons kwamen de kano's van de vrouwen in beweging. Haar
werkdag was begonnen. De stilte werd slechts onderbroken door de
roeiriemen en een motor in de verte. Twee Amerikaanse zendelingen
waren met een sloep op weg naar een dorp op de noordelijke
oever. Zij wuifden naar ons, toen wij elkander passeerden.
Ofschoon het me nu langzamerhand duidelijk was geworden hoeveel
wreedheid, menselijke wreedheid, in dit rustige landschap lag
verscholen, kon men op zo'n mooie morgen nog altijd geloven dat
de mensen hier in een paradijs wonen, een Shangri-La, in een gelukkige
natuurstaat, bezig met hun tuinen en wat visserij. Men zegt
dat er niet al te ver naar het Oosten, in Australisch Nieuw-Guinea,
werkelijk zulke plaatsen zijn. Hier aan het Tigimeer had de politie
haar handen vol werk, ondanks de poëzie van ochtenden zoals deze.
Maar ergens in het andere, dat idyllische deel, was er eens een
politieman, een Papoea, naar een gelukkig dorp gezonden. Hij was
jong en enthousiast en brandde van verlangen om zelfs elk spoor
van misdadigheid uit te roeien. Maar hij zocht vergeefs, want de
115