Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kinderen uit het dorp, juist toen zuster Carla met de lessen begon.
Hij ging op zijn gewone plaats tussen de anderen zitten, een jongetje
van negen en klein voor zijn leeftijd. Iedereen wist dat niemand
uit hem zou krijgen wat hij daags te voren had gedaan.
„Ferdinand is knap," vertelde de zuster me.
„Noem de sacramenten eens op?" vroeg zij. Hij begon: „Het Doopsel,
de Biecht." Even aarzelde hij. „Het huwelijk," fluisterde een
meisje naast hem en Ferdinand ratelde de andere vlot af.
Daarna liet de zuster hem lezen.
„Puja mana we gai ko peu." (Liegen is slecht). Hij scheen al zijn
aandacht op de woorden op het bord te concentreren. Waren de
duistere gedachten, die hem daags te voren uit de missie hadden
gejaagd, nu vergeten? Men durfde het hem niet vragen uit vrees dat
hij weer zou weglopen, de dodelijke pijlen van zijn vijand tegemoet.
Begreep hij de dingen, die hij las? Maakte het onderricht van de
geduldige zuster indruk op hem?
Zuster Carla wist het niet.
„Soms geloof ik dat de afstand tussen deze kinderen en ons al te
groot is," zei ze. Zij had geen vat meer op de jongen sinds de moord.
Alle contact was verdwenen.
Maar was het feit dat hij naar de missie was teruggekeerd geen
teken van verbetering, geen aanduiding dat de Kapaukoe's zelf
bang begonnen te worden voor de gevolgen van de wrede regels
van de vendetta. Misschien was Ferdinand teruggezonden door
verwanten en vrienden, die hem te jong achtten voor de meedogenloze
strijd tegen zijn oom, dank zij de invloed van de missie.
Dat meende ik. Maar de ervaren missionarissen stonden sceptisch
tegenover deze verandering van hart bij de Papoea's. Zij hadden
ook vermoedens over wat er zich die Zondag na de vlucht van
Ferdinand had afgespeeld. Waarschijnlijk hadden de mannen lang
vergaderd. Men had overwogen wat er zou gebeuren als er zo spoedig
na Ferdinand's vader weer iemand vermoord zou worden. Zou
de Kontolulle niet komen en een paar varkens neerschieten? Zij
hadden de jongen teruggestuurd om aan te duiden dat niemand
voorlopig last van hen zou hebben en om zo de politiemannen van
de Controleur op veilige afstand van hun varkens te houden. Voor
hen was het een kwestie van machtspolitiek. Op het ogenblik
voelden zij zich niet sterk genoeg om de autoriteiten te tarten.
Daarom zat Ferdinand weer op zijn oude plaats in school. Zuster
Carla besefte dat het eind van zijn avonturen nog niet in zicht was.
138