Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Kapaukoe's wilden hem graag helpen. Hij was de enige blanke
in de Kamoe-vallei — hij is het nog altijd — en zij wierpen een
begerig oog op zijn bijlen. „Ik bad en ik begon," zei hij.
Hij woonde lang in een tent, omdat het land eerst drooggelegd moest
worden, voordat hij aan een huis kon beginnen. Hij leerde de Papoea's
nieuwe methoden om snel een sloot in de modder te graven.
Vaak mislukte het en zij verloren de moed, maar een halssnoer of
enkele kralen gaf hun nieuwe kracht.
De sloot kwam klaar en het water stroomde naar de lager gelegen
rivier, zodat grote stukken grond weldra droog kwamen te liggen.
Nu gingen de Kapaukoe's aan de slag om tuinen voor zichzelf af te
bakenen. De missionaris was zijn arbeidskrachten voor enkele
weken kwijt. Maar zij kwamen terug in de hoop wat schelpen en
een enkele bijl te verdienen.
Langzaam verrees het kerkgebouwtje onder leiding van de onervaren
missionaris, die spoedig in de gaten had dat Petrus met veel
talent met een hamer omging. De Kapaukoe's vlochten matten
van pandanusbladeren en bamboe voor de muren. Soms waren er
noch schelpen noch bijlen meer. Dan was er niet meer te praten
met de arbeiders. Zij bleven vriendelijk, maar zij deelden mede dat
zij tot hun grote spijt niet meer het soort boomschors konden vinden,
waarvan een waterdichte dakbedekking werd gemaakt.
Dan kwamen er dragers uit Enarotali, eens met een zending zakspiegeltjes
uit Nederland. Door een wonder scheen de schors weer
op de bomen terug te komen en voortdurend klopten er Kapaukoe's
met dikke rollen aan.
De pater had soms ernstige tegenslagen door gebrek aan ervaring,
een enkele keer door de onbetrouwbaarheid van zijn al te hebzuchtige
helpers, maar de missie bleef zich uitbreiden. Weldra kon
hij op de nieuwe grond gaan experimenteren met Hollandse groenten.
Zelden waren de Kapaukoe's zo nieuwsgierig en zo sceptisch
geweest. Zij wisten dat de blanke deskundige te Enarotali er het
bijltje bij had neergelegd, omdat alles in de drassige grond verrotte.
„Ik had geluk", zei pater Steltenpool bescheiden. Nu zijn planten
groeiden, werkten de Kapaukoe's graag voor zaad.
Zo had Oerapoera een drukke tijd achter de rug. Het prestige van
de missionaris steeg, en daarom werd zijn eigenlijke taak, het missiewerk,
gemakkelijker. De Papoea's kwamen vrij geregeld naar de
kerk en zij zonden hun kinderen naar school. De Indonesische goeroe
gaf les aan 72 kinderen.
86