Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Zelfs van een zeer practisch standpunt zal de kennis van de tien
geboden veel goeds doen in deze maatschappij," meende zuster
Carla.
Deze drie jonge vrouwen waren zich helder van het doel van haar
werk bewust. En tot nu toe hadden zij veel voldoening van het
werk gehad. Als men de kinderen gelukkig zag spelen, als men zag
hoe zij zich thuis voelden, besefte men dat de inspanning van de
zusters niet vergeefs was. En een beetje succes gaf haar grote
vreugde. Maar zij kenden ook ogenblikken van wanhoop!
Overal waren de Kapaukoe's hetzelfde. Men kon naar Obano gaan
of naar Oerapoera, of naar het Tagemeer komen, steeds vond men
een paar Papoea's die bezig waren de missionarissen iets te duur te
verkopen.
Zoals in Oerapoera hadden wij in Epauto een lijfwacht. Zij bestond
uit drie Kapaukoe's, die 's morgens reeds vroeg met een boot uit
een dorp aan de andere kant van het meer waren gekomen. Zij
hadden zich vrolijk gemaakt over de mislukte jacht van broeder
Faustinus op de wilde varkens. Zij hadden de konijnen met kennersogen
bekeken en de varkens aan de lange oren getrokken. En de
hele dag waren zij ons overal achterna gelopen.
Zij kwamen om palen voor de omheining van de tuinen te verkopen,
twee maal zestig palen, zoals zij zeiden, voor twee maal veertig
schelpen, een som, die alle perken te buiten ging. Twintig schelpen
zou al heel aardig geweest zijn, maar pater Keizer wilde desnoods
tot 25 gaan, want het waren stevige palen, zoals broeder Faustinus
had gecontroleerd.
De hele dag werden de onderhandelingen voortgezet. Toen pater
Keizer hun 's morgens kort en bondig had duidelijk gemaakt dat
hun eisen overdreven waren, waren zij diep verontwaardigd naar
hun boot gelopen. Maar dit was een ijdel gebaar, want zij hadden
niet eens de moeite genomen de palen weer in hun vaartuig te
gooien en spoedig kwamen zij terug. Zij mopperden wat over het onrecht
dat hun werd aangedaan, door een patora nog wel. Maar zij
bleven. Zij namen een kijkje in de kerk. Toen wij naar binnen gingen
voor een kop koffie, hurkten zij in de kamer neer. Af en toe
vroegen zij de patora of hij nu eindelijk eens met tachtig schelpen
over de brug wilde komen, maar deze antwoordde nauwelijks.
Na de lunch hadden zij wat water bij de wijn gedaan en spraken
131