Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kijken, iets wat een Papoea onder gewone omstandigheden beslist
niet zou nalaten. Ze dachten alleen aan de onzichtbare casuaris, een
grote vogel, maar die in deze jungle moeilijker te vinden is dan een
naald in een hooiberg. Maar de hoop op vlees is de hoop die de
Kapaukoe doet leven.
De wortels en stenen, de ontwortelde bomen, het was allemaal nog
tienmaal glibberiger dan de vorige dag. Elke keer als ik een geluid
maakte keken verwijtende ogen me aan. Toen ik in een poel viel,
stak Korokebo in gespannen stilte zijn hand uit en het verwachte
„Ipa" bleef uit. Hij was er niet echt bij, zijn geest was bij zijn vrienden
op de wildeganzen-jacht en hij had een hekel aan me omdat ik
hem van een groot genoegen beroofde.
Eens moesten we over een rots klimmen die zo'n acht of negen
meter steil omhoog rees. Ik werd aan mijn lot overgelaten en moest
zelf maar zien hoe ik me van wortel tot wortel, van uitsteeksel tot
uitsteeksel optrok. Eerst nam Korokebo een varken over van de
jongens en klom omhoog met het beest op zijn rug, heel voorzichtig,
zonder het dier, dat zich onbehaaglijk voelde, kwaad te doen. Hij
ging weer naar beneden om het tweede varken op te halen en herhaalde
zijn verbluffende kunststukje, waarbij hij zich met één hand
vasthield.
Dit bos was minder dicht dan dat waar we de vorige dag doorgekomen
waren. De klim duurde langer maar ging veel geleidelijker.
Soms waren er grote open plekken, misschien wel resten van oude
verlaten tuinen. Eens zag ik zulke prachtige orchideeën aan een
boom hangen, dat ik verbaasd stilstond. Korokebo gromde, maar
ik ging zitten om naar dat verwonderlijke schouwspel hoog boven
de grond te kijken. Bijna in de top van de boom hingen bossen vuurrode
bloemen als vier, vijf meter lange guirlandes neer, een purperen
waterval tegen een achtergrond van donkergroen. Een levende
schatkamer van orchideeën, die iedereen die ze naar Amsterdam
had kunnen vervoeren rijk zou hebben gemaakt. De jongens met
de varkens kwamen voorbij terwijl ik ernaar keek. En Korokebo
ging vol tegenzin ook zitten. Ik wist dat het zinloos zou zijn hem te
vragen naar boven te klimmen en een kleine tak van die adembenemende
pracht af te snijden, want hij zou net doen alsof hij
mijn gebaren niet begreep.
Een half uur later, net terwijl wij op een open plek in het bos op
een kapotte kano uitrustten, gebeurde het. Plotseling leek het oerwoud
vol woedend lawaai; een dier gromde in paniek en mannen
77