Untitled - Stichting Papua Erfgoed

IX
EEN OASE IN EEN MODDER WOESTIJN
Dunne witte wolken dreven over de top van de berg Iadimi, die
ik daags tevoren voor het eerst had gezien. Naar het Noorden zag ik
een vreemde groep reusachtige bomen boven op de grijze rots, die
de Ogieidimi zijn wonderlijk voorkomen geeft. Pater Steltenpool en
ik stonden in de tuin van zijn pastorie te Oerapoera. Vier Kapaukoe's,
die ons de hele morgen achterna waren gelopen als een ongevraagde
lijfwacht, keken, zoals wij, naar het vreedzame landschap.
Achter ons murmelde een rivier in zijn diepe bedding langs de
rotsen heen, een achtergrond voor de stemmen der kinderen, die in
de school bezig waren met een zangles. Over het pleintje tussen de
school en de pastorie klonk het lied van Piet Hein en de Zilvervloot,
moeilijke woorden voor de tongen der kleine Kapaukoe's.
„Mijn collega's hebben bergen en een meer voor hun deur," zei de
missionaris. „Een meer heb ik niet, maar wel een rivier, een persoonlijke
rivier."
Het water was helder en koel. Reeds tweemaal had ik er een bad
in genomen, en ik had me verbaasd dat er geen f orellen waren weggesprongen.
Maar er zijn nu eenmaal weinig vissen, hoog tussen
de bergen van Centraal Nieuw-Guinea.
Naast het huis van de missionaris woonde Dorothea met haar echtgenoot,
Marius, manusje-van-alles, in een grote, geriefelijke hut.
Voor ons, aan de linkerkant van het ruime plein, dat als vergaderplaats
en speelplaats van de kinderen werd gebruikt, stond nog een
huis, de woning van de goeroe en van zijn toekomstige vrouw, als
hij er een zou vinden. Zoals zijn vriend te Obano, kwam hij van de
Kei-eilanden, en zoals deze leefde hij in eenzaamheid. De priester
maakte zich daarom wel eens zorgen over hem, maar klaarblijkelijk
kwam het niet in hun gedachten op met een Kapaukoe-meisje te
trouwen.
Langs de rivier ontdekte ik een klein stukje Holland. In de tuinen
83