Untitled - Stichting Papua Erfgoed

upsen: het is allemaal gelijk voor ze; het is allemaal: eten. De producten
van het oerwoud, hoe bitter en onsmakelijk ook, verzwelgen
ze gretig.
Pater Steltenpool vertelde me van de kat van een van zijn collega's.
De man wilde graag gezelschap in zijn eenzaamheid en het beestje
was in een mand van de kust naar het binnenland gekomen. Maar
nu was er een groot probleem. Een kat vindt het prettig om rond
te zwerven. De eigenaar vond het idee van een nieuwe plechtigheid,
een kattenfeest, niet erg aantrekkelijk. Hij riep dus zijn mensen
bijeen en vertelde ze dat dit wonderbaarlijke nieuwe dier erg knap
was in het vangen van ratten en muizen. En poes had heel gewillig
meteen een demonstratie gegeven, toen er een kleine rat voorbijfloepte.
Van die dag af was er veel vraag naar de kat. De Kapaukoe's
kwamen haar lenen om ratten en muizen voor ze te vangen en ze
betaalden, lang niet gek, met een deel van de buit. De missionaris
kon zich nu de eigenaar van een heel tevreden poesje noemen.
Toen we bij een open plek aan de Zuidzijde van de Iadimi-berg
kwamen, zagen we neer op de Kamoe-vlakte; „een eindeloze modderwoestenij",
zoals pater Steltenpool het uitdrukte.
Er stonden groepjes hutten, steeds zo'n vijf of tien bij elkaar, met
de gebruikelijke omheinde tuinen erachter. Aan alle kanten rezen
de bergen omhoog; in het Noorden, Zuiden en Oosten waren ze zeer
dichtbij, in het Westen ver weg.
„Dit land is mijn parochie," zei de missionaris. Hij was uit Noord-
Holland afkomstig en met zekere trots vertelde hij me dat hij nu
in Nieuw-Guinea hetzelfde probeerde te doen als zijn voorouders
in West-Friesland hadden gedaan.
Als jongen had hij altijd schik gehad in de verhalen die in zijn geschiedenisboek
stonden over de Cistercienser monniken, die in de
Middeleeuwen hun nederzettingen hadden in moerassige streken,
die ze droog legden en waar ze hun abdijen bouwden. „Zo zijn grote
delen van ons land ontstaan," zei hij. Maar ofschoon hij altijd missionaris
had willen worden, had hij nooit gedroomd dat hij in de
voetsporen van de middeleeuwse monnik-pioniers zou treden.
„Nu, en hier ben ik dan," zei hij. „Er moeten nog heel wat moerassen
worden drooggelegd. Alleen al die hele vlakte! Maar een abdij komt
er nooit en voorlopig zal ik de enige priester zijn. De Kapaukoe's
zijn wel handig met onze werktuigen, maar ik zie ze nog niet in een
Franciscaner pij."
80